Λίγες μέρες μετά τη Σύνοδο Κορυφής στη Θεσσαλονίκη, τα γρανάζια της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και όλων των λαϊκών στρωμάτων κινούνται με νέα ορμή και ρυθμό. Μόλις προχτές, η κυβέρνηση παρουσίασε τις θέσεις της για την άσκηση της κοινωνικής πολιτικής από εδώ και στο εξής. Κι αν μέχρι τώρα μπορούσε κανείς να καταλογίσει τα μύρια όσα στην κυβέρνηση για τα σκληρά και άδικα μέτρα, που παίρνει το ένα μετά το άλλο, τώρα τα πράγματα προδιαγράφονται ακόμη χειρότερα. Η κυβέρνηση θέτει ξεκάθαρα τους αντιδραστικούς στόχους της, αποκαλύπτοντας ακόμη και τις βρώμικες μεθόδους της. Δε διστάζει να δηλώσει ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αναλάβουν ακόμη περισσότερο τα βάρη της κοινωνικής προστασίας. Αποσαφηνίζει ότι θα συρρικνωθούν περισσότερο οι οικονομικές ενισχύσεις προς τους αδύναμους. Ομολογεί ότι θα επέμβει και στα επίσημα στοιχεία, για να μειώσει πλασματικά τον αριθμό αυτών που χρειάζονται βοήθεια, για να στερήσει από ολόκληρες κατηγορίες πληθυσμού κάθε είδους προστασία. Κόλπα και τερτίπια, που, μεταξύ άλλων, χαρακτηρίζουν το διακηρυγμένο στόχο της για «πραγματική σύγκλιση», το «τυρί» που βάζει στην «ποντικοπαγίδα».

Αδιαπραγμάτευτος και απαράβατος όρος της πολιτικής της είναι η κερδοφορία του κεφαλαίου. Κάθε μέτρο, κάθε πολιτική σε όλους τους τομείς πρέπει να υπηρετεί αυτόν το σκοπό. Σ' αυτήν τη βάση οικοδομεί τις παρεμβάσεις της, όχι μόνο για την κοινωνική πολιτική, αλλά και για τις εργασιακές σχέσεις και την Κοινωνική Ασφάλιση. Αυτό γίνεται φανερό και από την τοποθέτηση του υπουργού Εργασίας Δ. Ρέππα στο άτυπο Συμβούλιο Υπουργών χτες, που συνέδεσε τα πάντα με την οικονομική «ανάπτυξη», την οποία ταυτίζει με την αύξηση των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου. Οσο για τις διατυπώσεις της κυβέρνησης σχετικά με την ανάγκη στήριξης των αδυνάτων, αυτές μόνον ως πικρή φάρσα σε βάρος τους μπορούν να ιδωθούν, μετά την εξέταση των μέτρων που προτείνει. Μέτρα, που έχουν γεννηθεί στα επιτελεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και κάποια από αυτά εφαρμόζονται, ήδη, σε άλλα κράτη - μέλη της.

Στον κατήφορό της, η κυβέρνηση έχει και παρέα. Τα κόμματα του Μάαστριχτ, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΣΥΝ τη σιγοντάρουν, έχοντας πλήρη συνείδηση των επιδιώξεών της, όπως και οι ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομης Παρέμβασης» στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτοί είναι οι θιασώτες της «νέας τάξης πραγμάτων», που προσπαθεί να επιβάλει το κεφάλαιο. Απέναντί τους βρίσκονται όλοι οι άλλοι. Οι εργαζόμενοι, που εδώ και χρόνια βιώνουν τις οδυνηρές συνέπειες της αντεργατικής πολιτικής, με επικεφαλής το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Οι μικροί επαγγελματίες, βιοτέχνες και έμποροι, που οδηγούνται στον αφανισμό. Οι αγρότες, που υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τη γη τους. Οι συνταξιούχοι, που μαραζώνουν με τις συντάξεις πείνας και οι νέοι, που βλέπουν τα όνειρά τους να «ελαστικοποιούνται», για να χωρέσουν στο ασφυκτικό πλαίσιο της εκμετάλλευσης. Τα μέτωπα είναι ξεκάθαρα, όπως και τα πεδία των μελλοντικών μαχών. Η απάντηση πρέπει να είναι άμεση, ισχυρή και αποφασιστική. Ο κοινωνικοπολιτικός αγώνας ενάντια σ' αυτήν την πολιτική μέχρι την ανατροπή της είναι μονόδρομος.