Με αφορμή τη δημοσίευση αυτές τις μέρες των στοιχείων της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, που αφορούν στον σχολικό πληθυσμό και σε άλλα στοιχεία για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, κλίστηκε σε όλες τις πτώσεις από διάφορους ειδικούς, αναλυτές και ΜΜΕ, η υπογεννητικότητα και το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας. Φυσικά θα ήμασταν οι τελευταίοι που θα λέγαμε ότι δεν είναι υπαρκτό πρόβλημα. Υπάρχει, οξύνεται και βεβαίως είναι απότοκο του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, της αντιλαϊκής νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ερημώνει τα χωριά και αναγκάζει τους εργαζόμενους κάτω από το βάρος του υψηλού κόστους ζωής, της ανυπαρξίας μέριμνας για τη μητέρα και το παιδί, να περιορίζουν τα μέλη των οικογενειών τους.

Ομως παραείναι βολικό για όλους αυτούς, τους θιασώτες ουσιαστικά της αντιλαϊκής πολιτικής, να παρουσιάζεται ως το «άλφα και το ωμέγα» και η μοναδική αιτία για το ότι λιγοστεύουν οι μαθητές στα σχολεία. Γιατί, για παράδειγμα, ο αριθμός των 20.000 λιγότερων μαθητών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (όπως την παρουσιάζει συνολικά η ΕΣΥΕ, δηλαδή γυμνάσια, λύκεια, ΤΕΕ δημόσια και ιδιωτικά) μέσα σε ένα μόνο χρόνο, δεν μπορεί να εξηγηθεί με την υπογεννητικότητα. Αν δούμε τα στοιχεία από την έναρξη της αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης από το 1997 ως το 2000 θα διαπιστώσουμε ότι η μαθητική διαρροή σχεδόν πενταπλασιάστηκε σε σχέση με την πριν τη «μεταρρύθμιση» περίοδο, δηλαδή πάνω από 50.000 νέοι εγκατέλειψαν το δημόσιο λύκειο για τα σχολεία β΄ κατηγορίας ΤΕΕ ή βγήκαν εκτός εκπαιδευτικής διαδικασίας. Αποδεικνύεται δηλαδή ότι οι τάσεις που διαμορφώνονται λόγω αντιλαϊκής πολιτικής, είναι σε βάρος πρώτα και κύρια των λαϊκών στρωμάτων. Η έρευνα της ΕΣΥΕ δε δίνει επαρκή στοιχεία που να εξηγούν το γιατί συμβαίνει ό,τι συμβαίνει, και μάλλον έτσι συγκαλύπτονται οι αιτίες του φαινομένου, που οφείλονται πρώτα απ' όλα στην ένταση των ταξικών φραγμών στην παιδεία.

Αλλωστε το εντελώς πλασματικό, στατιστικά, στοιχείο ότι βελτιώθηκε η αναλογία μαθητών προς εκπαιδευτικό, συγκαλύπτει την ουσία, ότι κυρίως στα αστικά κέντρα εξακολουθούν να υπάρχουν πολυμελή τμήματα. Συγκαλύπτει το γεγονός ότι το υπουργείο εμμένει στη λογική σε κάθε 1 μόνιμο διορισμό να «τσοντάρει» και 2 αναπληρωτές και 1 ωρομίσθιο, δηλαδή εργαζόμενους ομήρους, με ελαστικές εργασιακές σχέσεις και περιορισμένα δικαιώματα.

Η ουσία από αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα, για να μη μιλήσουμε για το αβάσταχτο χαράτσι της δήθεν δημόσιας παιδείας, είναι οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα πιο αποφασιστικά να βάλουν το αίτημα της μόρφωσης των παιδιών τους, δίπλα και μαζί με τις διεκδικήσεις για δουλιά, κοινωνικές παροχές, για ζωή με δικαιώματα. Να διεκδικήσουν ένα σχολειό δημόσιο και δωρεάν για όλα τα παιδιά. Και αυτό μόνο σε σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική μπορεί να γίνει πράξη.