Δε χωρούν μισόλογα για την ΕΕ | Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Δε χωρούν μισόλογα για την ΕΕ

Η προχτεσινή συζήτηση στη Βουλή για την πορεία της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ενωση έδωσε τη δυνατότητα επιβεβαίωσης κάποιων συμπερασμάτων, τα οποία αποκτούν τώρα ξεχωριστή σημασία εξαιτίας του γεγονότος ότι διανύουμε προεκλογική περίοδο.

Το πρώτο συμπέρασμα αφορά στην ταυτότητα των θέσεων των δύο συνεταίρων του δικομματισμού. ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, Σημίτης και Καραμανλής, πλειοδοτούν σε νομιμοφροσύνη ως προς της Ευρωπαϊκή Ενωση. Ετσι, στη συζήτηση, ο πρωθυπουργός στάθηκε ιδιαίτερα στα «επιτεύγματα» της πρόσφατης Ελληνικής Προεδρίας, ενώ ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπενθύμισε ότι το κόμμα του «έβαλε» την Ελλάδα στην ΕΟΚ.

Αφού, λοιπόν, διακήρυξαν την πίστη τους στο κοινό «όραμα» της ΕΕ των τραπεζιτών, των πολυεθνικών, της καταστολής και των επεμβάσεων, αναλώθηκαν στη συνέχεια σε μια αντιπαράθεση για το ποιος είναι ο καλύτερος, πιο αποτελεσματικός, διαχειριστής αυτής της πολιτικής. Γι' αυτούς η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι μονόδρομος.

Μονόδρομος, όμως, είναι η ΕΕ και για το Συνασπισμό. Αφού ψήφισε υπέρ της θεμελιώδους Συνθήκης του Μάαστριχτ, υποστήριξε και όλες τις μετέπειτα βασικές συνθήκες και συμφωνίες. Τα «ναι μεν, αλλά» δεν τον απαλλάσσουν από τις ευθύνες για την υποστήριξη μιας πολιτικής που σωρεύει δεινά στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Η επιλογή της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν είναι μια οποιαδήποτε πολιτική επιλογή, είναι μια θέση κεφαλαιώδους σημασίας αφού μ' αυτήν συναρτώνται όλες οι άλλες θέσεις στα επιμέρους ζητήματα. «Αν συμφωνείς με την Ευρωπαϊκή Ενωση - όχι γενικά με την Ευρώπη και την ευρωπαϊκή συνεργασία - με τα Ευρωσυντάγματα, όση κριτική και αν κάνεις, αυτή η κριτική δεν μπορεί να πιάσει τόπο από τη στιγμή που δέχεσαι ότι στην κοινωνία το κουμάντο το κάνει το μεγάλο κεφάλαιο», τόνισε η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, κατά τη διάρκεια της ομιλίας της στη Βουλή.

Το ίδιο ισχύει και για τα αποτελέσματα που μπορεί να φέρει, δήθεν, η διαφορετική διαχείριση της ίδιας πολιτικής. Το περιεχόμενο κάθε πολιτικής επιβάλλει στον ένα, ή άλλο βαθμό και το μοντέλο της διαχείρισής της. Ετσι η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης που είναι μέρος της στρατηγικής του κεφαλαίου δεν αφήνει περιθώρια για ποικιλία διαχείρισης. Είναι μια μηχανή που θα παράγει τα ίδια προϊόντα, ανεξάρτητα από το χειριστή της.

Επομένως, οι λαοί πρέπει να ορθώσουν μέτωπα πάλης, όχι κατά της διαχείρισης που ασκείται στην ΕΕ, αλλά κατά της στρατηγικής της ΕΕ. Και αυτά τα μέτωπα πάλης πρέπει να έχουν αποτελέσματα σε αλλαγή συσχετισμού σε εθνικό επίπεδο. Και οι εκλογές πρέπει να γίνουν ένα τέτοιο μέτωπο.