Πριν από μερικές μέρες δημοσιοποιήθηκε έρευνα χρηματοδοτούμενη από φορείς όπως η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που δείχνει ότι η ελληνική κοινωνία σε πολύ μεγάλο ποσοστό συντηρητικοποιείται και αντιδραστικοποιείται. Απαξιώνει την ενασχόληση με τα κοινά και ισοπεδώνει τους πολιτικούς, αντιμετωπίζοντάς τους στο σύνολό τους αρνητικά. Στρέφεται ενάντια στους ξένους, θεωρώντας τους υπεύθυνους για την ανεργία και την εγκληματικότητα. Τη δημοσιοποίηση τούτων των απόψεων, ακολούθησε κλαυθμός και οδυρμός από πολιτικούς όπως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και από ΜΜΕ ελεγχόμενα από μεγαλοεπιχειρηματίες. «Ειδικοί» κλήθηκαν να δώσουν εξηγήσεις, προς τι ο κατήφορος. Ολοι οι προαναφερόμενοι εμφανίστηκαν πολύ στεναχωρημένοι.

Δεν είναι η πρώτη φορά, που βιώνουμε την υποκρισία τους. «Ανησυχούν» για την ιδιώτευση όλοι αυτοί, που χρόνια τώρα την προωθούν και την εδραιώνουν ποικιλότροπα. Μέσα από ένα λειψό και πεζό σύστημα Παιδείας. Μέσα από την υπονόμευση της συλλογικότητας, καθυβρίζοντας ή έστω ειρωνευόμενοι όλους τους λαϊκούς αγώνες και τα συνδικάτα. Λοιδορώντας κοινωνικά οράματα κι όσους επιμένουν να τα υπηρετούν. Προωθώντας τον οχαδελφισμό, την αναξιοκρατία, το βάλτωμα, το βόλεμα, το γνωστό του γνωστού, το «δε γίνεται τίποτα». Από κοντά και πολλοί «διανοούμενοι». Προσκυνημένοι του συστήματος, παχιά αμειβόμενοι ως «σύμβουλοι» και «ερευνητές» σε κάθε είδους Οργανισμούς και Ινστιτούτα, ακολουθούν στην αβασάνιστη πεπατημένη του «απολιτίκ». Λόγω «ανωτερότητας» δεν ασχολούνται με τα ρηχά και τα καθημερινά και καλούν κι άλλους να κάνουν το ίδιο. Να αποχαυνωθούμε όλοι μαζί, σε μια ωραία παρέα, αφήνοντας τις κυρίαρχες δυνάμεις να αλωνίζουν στις πλάτες τους.

Να αλωνίζουν ο δικομματισμός και οι μεγαλοκαρχαρίες που τον στηρίζουν, προκειμένου να κρατούν ασφαλισμένες τις χρυσές τους κουτάλες. Γιατί μόνον έτσι μπορούν να τις διατηρήσουν. Μπήγοντας όλο και βαθύτερα στο μυαλό μας το αξιακό τους ιδεολόγημα. Διαιρώντας. Αποπροσανατολίζοντας από τα πραγματικά προβλήματα και την πηγή τους. Στρέφοντας τα λαϊκά στρώματα στον καναπέ, στην τηλεόραση, στη θρησκοληψία και την προσμονή ουράνιων παραδείσων, καθώς φοβούνται την επίγεια, μαζική, λαϊκή διεκδίκηση λύσεων. Τρέμουν το επακόλουθο ταρακούνημα της θέσης τους και την αποδυνάμωσή τους.

Η μάχη ενάντιά τους είναι δύσκολη, καθώς μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού έχει παραδοθεί στην ύπνωση. Ομως κι εδώ ακόμα υπάρχει μια μαγιά καλή. Ως και σ' αυτήν την έρευνα της ΕΕ πολύ μεγάλη μερίδα των ερωτηθέντων απαντά με έντονη την ανησυχία για το τι μέλλει γενέσθαι σε μια σειρά ερωτήματα. Επιπλέον πρόσφατες είναι οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των εργαζομένων ενάντια στις κυβερνητικές ρυθμίσεις για το Ασφαλιστικό και άλλα λαϊκά αιτήματα. Πρόσφατες και οι κινητοποιήσεις κατά των ΝΑΤΟικών εισβολών στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Προδόθηκαν μεν από συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και κεντροαριστερές κυβερνήσεις (εδώ οφείλουν όλοι οι προδομένοι να βγάλουν χρήσιμα, κρίσιμα συμπεράσματα), αλλά έγιναν. Κι αυτό από μόνο του είναι μια ελπίδα. Δεν της αξίζει να προδοθεί. Αλλωστε, δε μένουν πια για το λαό μας, για όλους τους λαούς, και πολλά περιθώρια άλλης αναμονής και ανοχής...