Τα οικονομικά στοιχεία του ΙΚΑ, που αποκαλύπτει ο «Ριζοσπάστης» εδώ και μια βδομάδα σχεδόν, βάζουν κάθε κατεργάρη στον πάγκο του. Αποδεικνύουν ότι το εμπόρευμα «εργατική δύναμη» πωλείται σε εξευτελιστική τιμή. Οτι η κοινωνία των δύο τρίτων που ζουν στην εξαθλίωση είναι ήδη εδώ. Οτι οι σημερινοί εργαζόμενοι θα δουλεύουν μέχρι να μπουν στον τάφο. Οτι το πλέον ισχυρό από τα ασφαλιστικά ταμεία άμεσα θα αντιμετωπίσει πρόβλημα επιβίωσης, μόνο και μόνο γιατί οι όροι εργασίας είναι τέτοιοι που τινάζουν στον αέρα και το Ασφαλιστικό. Ολα τ' άλλα περί «γήρανσης» και «δημογραφικού» είναι φούμαρα.

Το ταμείο δεν εισπράττει, όχι γιατί δεν υπάρχουν εργάτες, αλλά γιατί αυτοί οι εργάτες δουλεύουν σε καθεστώς υποαπασχόλησης και μαύρης εργασίας. Τα νούμερα που το ίδιο το ΙΚΑ χρησιμοποιεί για τις αναλύσεις του δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για οποιαδήποτε άλλη εκτίμηση. Κι έτσι αναγκαστικά βρισκόμαστε απέναντι στον πυρήνα της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Ο,τι συμβαίνει στις σχέσεις εργασίας - για αυτές μιλάνε τα στοιχεία του ΙΚΑ - υπακούει σε στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου, με αναγκαστικό θύμα την εργατική τάξη όπου Γης. Δεν αφορά καθόλου τη διαχείριση από κάποιον Σημίτη ή Καραμανλή. Και ασφαλώς δεν αντιμετωπίζεται με διαφημιστικά σλόγκαν του τύπου «ο άνθρωπος πάνω από τα κέρδη», γιατί πολύ απλά όσο υπάρχει καπιταλισμός οι άνθρωποι θα είναι κάτω από τα κέρδη.

Τα στοιχεία του ΙΚΑ που μαρτυρούν το μέγεθος εξαθλίωσης της εργατικής τάξης δίπλα στα στοιχεία για τα διαρκώς αυξανόμενα κέρδη του κεφαλαίου, δείχνουν το απόλυτο αδιέξοδο όποιας πολιτικής ισχυρίζεται πως και «η πίτα θα είναι ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος». Τα στοιχεία λένε πως όταν αυξάνουν τα κέρδη του κεφαλαίου αναγκαστικά δεινοπαθούν οι εργάτες. Ετσι ωμά. Κι από αυτήν την άποψη ξεχωρίζουν οι ευθύνες όσων στην καθημερινότητα εμφανίζονται να κάνουν κριτική στη νεοφιλελεύθερη διαχείριση, την ίδια ώρα που σφυρίζουν αδιάφορα για το γεγονός ότι αυτά που συμβαίνουν δεν είναι τίποτα άλλο παρά κοινή - ενιαία πολιτική και των χριστιανοδημοκρατών και των σοσιαλδημοκρατών! Αυτό που εφαρμόζει η κυβέρνηση Σημίτη δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία από τις αναγκαίες συνθήκες για να υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Αν δεν ήταν αυτή η πολιτική της, απλά δε θα ήταν Ευρωπαϊκή Ενωση ως ένωση των δυνάμεων του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη. Κι είναι αυτό ακριβώς που δε θέλουν να ομολογήσουν όσοι ισχυρίζονται πως «αν γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη» τα πράγματα θα αλλάξουν.

Οσο πιο γρήγορα η εργατική τάξη και τα φτωχομεσαία λαϊκά στρώματα αποκτήσουν συνείδηση ότι σε εντελώς άλλη κατεύθυνση βρίσκεται η διέξοδος, τόσο το καλύτερο. Το ΚΚΕ στο μέτρο των δυνάμεών του δείχνει ήδη το δρόμο μέσα από την πρόταση για το αναγκαίο λαϊκό μέτωπο που πρέπει να συγκροτηθεί και να παλέψει με όρους διεκδίκησης της εξουσίας.