Αισιόδοξα μηνύματα εκπέμπει η έρευνα του «Ευρωβαρόμετρου» για τη στάση των πολιτών των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης απέναντι στην ονομαζόμενη «παγκοσμιοποίηση». Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, η πλειοψηφία των Ελλήνων (51%) τάσσεται κατά της «παγκοσμιοποίησης» με ποσοστό σημαντικά μεγαλύτερο από οποιοδήποτε άλλο κράτος- μέλος της ΕΕ. Αρκεί να σημειωθεί ότι στη δεύτερη θέση, όσον αφορά στην αρνητική γνώμη, βρίσκεται η Αυστρία με 40% και στην τρίτη, η Γαλλία, με 33%.

Το αποτέλεσμα δείχνει ότι οι Ελληνες εργαζόμενοι και τα πλατύτερα λαϊκά στρώματα διαμορφώνουν μια σαφέστερη εικόνα για την «παγκοσμιοποίηση», κυρίως εξαιτίας των συνεπειών που αυτή γεννάει στην απασχόληση, το εισόδημα, τα ασφαλιστικά δικαιώματα, τη συρρίκνωση μικρομεσαίων στρωμάτων του χωριού και της πόλης, τις επεμβάσεις, τους πολέμους.

Θα πρέπει, βεβαίως, να σημειώσουμε ότι σε άλλο σημείο της ίδιας έρευνας, το 64% των Ελλήνων πιστεύει ότι η «παγκοσμιοποίηση» μπορεί να χαλιναγωγηθεί. Στοιχείο που οφείλεται στην καλλιέργεια ψευδαισθήσεων και αυταπατών από την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα που υποστηρίζουν την «παγκοσμιοποίηση». Ο αταξικός και απολίτικος όρος «παγκοσμιοποίηση», επιχειρεί να παγιδεύσει τη συνείδηση της παγκόσμιας εργατικής τάξης, των λαών, της νεολαίας.

Μεγάλο κεφάλαιο, πολυεθνικές και το πολιτικό τους προσωπικό επιχειρούν με τον όρο αυτό να δικαιολογήσουν την ανατροπή των όποιων θετικών στοιχείων υπήρχαν στο διεθνές δίκαιο, με βάση το συσχετισμό δύναμης που είχε επικρατήσει τον 20ό αιώνα. Με τη σημαία της «παγκοσμιοποίησης» σκοπεύουν να μετατρέψουν τους λαούς σε πιόνια στη διαμάχη των ιμπεριαλιστικών κρατών για το ποιος θα έχει την πρωτοκαθεδρία.

Η αποκαλούμενη «παγκοσμιοποίηση» δεν είναι τίποτε άλλο παρά η καπιταλιστική διεθνοποίηση, που ναι μεν έχει αποκτήσει πιο έντονους ρυθμούς, παρακολουθείται από νέα στοιχεία, όμως στην ουσία της παραμένει παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, παγκόσμια βαρβαρότητα. Οι νόμοι και οι αρχές της μένουν αναλλοίωτοι. Εξάλλου, στηριγμένες σ' αυτήν τη σκόπιμη ασάφεια των όρων, ορισμένες δυνάμεις της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας προωθούν ένα άνευρο κίνημα κατά της «παγκοσμιοποίησης», απορρίπτοντας την αντικαπιταλιστική προοπτική. Στην Ελλάδα ιδιαίτερο ρόλο σ' αυτή την κατεύθυνση παίζει ο ΣΥΝ.

Κρατώντας το θετικό μήνυμα της καταδίκης αυτής της πολιτικής, που έχει πολιτογραφηθεί ως «παγκοσμιοποίηση», από την πλειοψηφία των Ελλήνων εργαζομένων πρέπει να εντείνουμε την ιδεολογική και πολιτική παρέμβαση, για να αποσαφηνιστούν στη λαϊκή συνείδηση οι επιδιώξεις των θιασωτών της «παγκοσμιοποίησης» και των δήθεν εχθρών της. Η ρήξη με τον ιμπεριαλισμό πρέπει να είναι στόχος των λαών, να φωτίζει τον καθημερινό αγώνα τους.