Η παρουσίαση του κρατικού προϋπολογισμού του 2004 προσφέρεται για διεξαγωγή κρίσιμων συμπερασμάτων. Στο πρόσφατο παρελθόν τα αστικά κόμματα είχαν την πολυτέλεια, ένα χρόνο πριν τις εκλογές, να θέτουν τον προϋπολογισμό του κράτους, ως ένα πανίσχυρο πολιτικό και οικονομικό όπλο, στη διάθεση των προεκλογικών τους σκοπιμοτήτων, προκειμένου να διατηρήσουν την κυβερνητική εξουσία. Είναι γνωστή, π.χ., η παροχολογία πριν τις εκλογές του 1993, μετά από μια ανηλεή επίθεση που είχαν δεχτεί οι εργαζόμενοι από την κυβέρνηση της ΝΔ.

Εκτοτε τα πράγματα άλλαξαν. Ο στόχος επίτευξης της ΟΝΕ συσπείρωσε την ευρωπαϊκή αστική τάξη, εντάθηκε η επίθεση κατά των εργατικών κατακτήσεων, στον πόλεμο που κήρυξε κατά της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης και των κατακτήσεών της. Μπήκαμε στην εποχή των παγετώνων, που ακόμα και τα προεκλογικά ταξίματα και παροχές θεωρούνται απαγορευμένος καρπός. Δε θέλουμε να πούμε με αυτό τον τρόπο ότι έχει σταματήσει ο εκβιασμός των αστικών κομμάτων σε βάρος των εργαζομένων για την απόσπαση της ψήφου τους. Απλώς έχουν αλλάξει οι μορφές, έχουν αναβαθμιστεί οι μηχανισμοί πειθαναγκασμού κι εκμαυλισμού των συνειδήσεων.

Η αλλαγή αυτή πλεύσης είναι ευδιάκριτη και στον κρατικό προϋπολογισμό του 2004, αν και πρέπει να θυμίσουμε ότι και στις εκλογές του 1996 και 2000 οι προεκλογικές παροχές κινήθηκαν στα αυστηρά πλαίσια που καθόριζε το πρόγραμμα «σύγκλισης». Πιστή στον «ευρωπαϊκό προσανατολισμό» της χώρας η κυβέρνηση Σημίτη πέταξε, τώρα, ένα ξεροκόμματο στα πιο εξαθλιωμένα λαϊκά στρώματα, αυτά που βρίσκονται κοντά το κατώφλι της απόλυτης ένδειας (συνταξιούχοι ΟΓΑ, ΙΚΑ, άνεργοι, άτομα με ειδικές ανάγκες κλπ.) κι αυτό είναι όλο. Ο εμπαιγμός και η πρόκληση συνίστανται στο γεγονός ότι οι στόχοι της περιβόητης Συνόδου Κορυφής της Λισαβόνας, όπου αποφασίστηκε η πλήρης κατεδάφιση των εργατικών κατακτήσεων μέχρι το 2010, στο όνομα της αύξησης της ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, βαφτίστηκαν από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ «χάρτα σύγκλισης», του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού με το μέσο ευρωπαϊκό...

Με αυτά τα ξεροκόμματα, μετά την τεράστια αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων, την καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων και με περισσό θράσος και κυνισμό, επιχειρούν να υφαρπάσουν την ψήφο του ελληνικού λαού. Κατά τα άλλα και ο νέος κρατικός προϋπολογισμός έχει εντονότατα ταξικά χαρακτηριστικά, αποτελεί τον πολιορκητικό κριό διάλυσης των εργασιακών σχέσεων με την είσοδο της μερικής απασχόλησης στο δημόσιο τομέα, ενώ η συνεχιζόμενη υποχρηματοδότηση της δημόσιας Παιδείας και Υγείας ανοίγει νέες πόρτες για την άλωσή τους από το ιδιωτικό κεφάλαιο.

Ο ελληνικός λαός ας κατανοήσει ότι η συνέχιση της πολιτικής αυτής, είτε εφαρμόζεται από το ΠΑΣΟΚ, είτε από τη ΝΔ, υπονομεύει το μέλλον του, δημιουργεί προϋποθέσεις γενικευμένης οικονομικής και κοινωνικής ανασφάλειας για τον ίδιο. Ο δρόμος για τα λαϊκά στρώματα έχει άλλη πυξίδα. Αυτή που κρατά στα χέρια του το ΚΚΕ και δυνάμεις έτοιμες και αποφασισμένες να έρθουν σε ανοιχτή ρήξη με τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια. Από αυτή την άποψη η ανάγκη καταδίκης του δικομματισμού και, παράλληλα, η ενίσχυση του κόμματος της εργατικής τάξης, του ΚΚΕ, στις επικείμενες εκλογές αποκτούν το στοιχείο της αναγκαιότητας...