Φωνάζουν γιατί ... συμφωνούν | Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Φωνάζουν γιατί ... συμφωνούν

Σε τι διαφωνούσαν, προχτές στη Βουλή, οι κύριοι Σημίτης και Καραμανλής; Αν έκρινε κανείς από τους τόνους στην αντιπαράθεσή τους, θα έλεγε ότι οι διαφωνίες πρέπει να είναι πολλές και μεγάλες, σχεδόν αγεφύρωτες. Και όμως, ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας δε διαφωνούσαν σχεδόν σε τίποτα, στο περιεχόμενο που καθένας έδωσε με την ομιλία του στη Βουλή στο θέμα της ημερήσιας διάταξης, που ήταν η οικονομία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δυο τους δε «διασταύρωσαν τα ξίφη» τους ούτε μια φορά για κάποιο θέμα οικονομικής πολιτικής. Εξάλλου, την ταυτότητα των απόψεων και των θέσεων των δύο κομμάτων τη γνωρίζουν όλοι και την επισημαίνει η πλειοψηφία σε πρόσφατη δημοσκόπηση. Οι υψηλοί τόνοι, λοιπόν, δε χρησιμοποιήθηκαν για να αναδείξουν διαφωνίες, αλλά για να συγκαλύψουν τη συμφωνία τους. Με άλλα λόγια: Φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης.

Η συζήτηση στη Βουλή αναλώθηκε, στο μεγαλύτερο μέρος της, από τους δύο συνεταίρους του δικομματισμού, σε μια αντιπαράθεση με σκοπό τη δημιουργία εντυπώσεων και την προεκλογική αξιοποίησή τους. Ετσι, ο κ. Σημίτης και ο κ. Καραμανλής «μάλωσαν» για το αν τα κόμματά τους είναι δεξιά, για το ποιος έχει καλύτερους συνεργάτες, για το ποιος έχει την πατέντα για να κυβερνάει τον τόπο, για το αν το ποτήρι είναι μισογεμάτο, ή μισοάδειο.

Είναι εμφανές, και όσο θα πλησιάζουμε στις εκλογές θα γίνεται εμφανέστερο, ότι τα δύο κόμματα προσπαθούν να κατασκευάσουν διαφορές, ή να αναδείξουν άλλες δευτερεύουσες, για να στηρίξουν σ' αυτές την ψηφοθηρία τους. Μοιάζουν με τους κληρονόμους, που προσπαθούν να κερδίσουν τη νομή ενός οικοπέδου, το οποίο, όμως, κληρονόμησαν εξ αδιαιρέτου.

Σ' αυτήν την προσπάθεια δείχνουν έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα, τον αποπροσανατολισμό,τις προσωπικές επιθέσεις, την γκρίζα προπαγάνδα, την τεχνητή πόλωση, τη χειραγώγηση των συνειδήσεων, την κινδυνολογία.

Μετά την προχτεσινή συζήτηση στη Βουλή, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα έχουν έναν ακόμη λόγο να γυρίσουν την πλάτη στη συμπαιγνία των δύο «μονομάχων». Ομως, τι νόημα θα είχε η καταδίκη του ενός, αν σημαίνει την επιβράβευση του άλλου;

Για τα εκατομμύρια ανθρώπους που υπέφεραν αυτά τα χρόνια από την «αδιαίρετη» πολιτική του δικομματισμού, η λύση είναι η αποφασιστική καταψήφιση και των δύο. Για να πιάσει τόπο αυτή η καταδίκη, για να κλείσουν και οι «χαραμάδες» της «κεντροαριστεράς», ή της «κεντροδεξιάς», απαιτείται η εξίσου αποφασιστική ενίσχυση των ψηφοδελτίων του ΚΚΕ. Για να έχει νόημα και αντίκρισμα κάθε ψήφος, για μια ριζικά άλλη πολιτική.