Το προχτεσινό λογύδριο του πρωθυπουργού ήταν πολύ ενδιαφέρον. Οχι, φυσικά, για τους λόγους που η πλειοψηφία των ΜΜΕ ανέδειξε, δηλαδή, την περίφημη υπόθεση της «διαδοχής». Η σημασία της πρωθυπουργικής εμφάνισης έγκειται στο γεγονός ότι είχαμε από μέρους του μια πραγματική «ακτινογραφία της μετάλλαξης» του ΠΑΣΟΚ. Οταν ο ίδιος ο πρόεδρος του κόμματος που κυβερνά αναλύει επί μακρόν το πόσο πολύ «άλλαξε» το κόμμα του από το '81 και μετά. Οταν επαίρεται ότι αντί της πολιτικής της «ζήτησης» τώρα υπηρετεί αταλάντευτα την πολιτική της «σταθεροποίησης». Οταν ζητά εύσημα για το γεγονός ότι η στάση του ΠΑΣΟΚ έναντι άλλων χωρών «μεταβλήθηκε» και από το «να φύγουν οι βάσεις» πέρασε στο «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ». Οταν θριαμβολογεί ότι από την ιδεολογία των κοινωνικοποιήσεων κατέληξε στη «συνδιαλλαγή» με την αγορά, τότε τι χρείαν άλλων μαρτύρων έχομεν;

Είμαστε το κόμμα που υπερασπίζεται το «μικροαστικό όνειρο των νοικοκυραίων», έλεγε πριν μερικές βδομάδες ο Πάγκαλος, διατυπώνοντας με μέγιστη σαφήνεια τη βαθύτατη σκουριά που πρεσβεύει ένα κόμμα, το οποίο, αφού καπηλεύτηκε τα πάντα, τώρα αναζητά προεκλογικό σωσίβιο, ανασύροντας την πολιτική ορολογία της πιο καθυστερημένης Δεξιάς που γνώρισε ο τόπος! Ακολούθησε ο Χριστοδουλάκης στη Βουλή: «Τι διαφορετικό θα έκανε η ΝΔ στον ΟΤΕ, στη ΔΕΗ, στην ΕΥΔΑΠ, στην Εθνική Τράπεζα», αναρωτήθηκε σχετικά με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Και τώρα ο κ. Σημίτης έρχεται να δώσει τον τόνο, να περιγράψει με τη σαφήνεια που ταιριάζει σε έναν αρχηγό, την ουσία του θέματος. Και ποιο είναι το θέμα: «Είμαστε τόσο Δεξιοί που δε χρειάζεται να μας εναλλάξετε με την άλλη Δεξιά, διότι προλάβαμε και πριν μας εναλλάξετε εσείς, μεταλλαχτήκαμε μόνοι μας»! Ιδού το «νέο», «εκσυγχρονιστικό», αριστερό» και «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ που ζητά την ψήφο του λαού για να μη ...γυρίσει η Δεξιά!

Η παρουσία του Κ. Σημίτη, στη συνέντευξή του, θα μπορούσε να αποτελέσει επιθεωρησιακό νούμερο διεκτραγώδησης της πολιτικής πραγματικότητας που βιώνει ο τόπος: «`Η Κώστας ή... Κώστας», μας λένε ότι είναι το «δίλημμα»! Και όχι μόνο αυτό, αλλά κάθε Κώστας από τους δυο καμώνεται ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι. Ο μεν Καραμανλής λέει: «Δεν είμαστε Δεξιά»... Ο άλλος, ο Σημίτης, λέει: Είστε Δεξιά και αφού δεν το παραδέχεστε, τότε είστε η «Δεξιά της ανευθυνότητας». Αντίθετα - λέει ο Σημίτης - εγώ που το παραδέχομαι (άσχετα τώρα από κείνα τα «αντιδεξιά» του μπαλκονιού), μπορεί να είμαι Δεξιά, αλλά είμαι... «Δεξιά της ευθύνης»! Αλήθεια, δεν είναι πολύ προκλητικά όλα αυτά για να τα ανέχεται ο ελληνικός λαός; Δεν είναι πια καιρός να τους α-ψηφίσει και να τους γυρίσει οριστικά την πλάτη;