To νέο περιστατικό εγκληματικής αστυνομικής αυθαιρεσίας με θύμα τον 22χρονο Ηρακλή Μαραγκάκη, στο Ηράκλειο Κρήτης, υπογραμμίζει ένα πρόβλημα κατ' εξοχήν πολιτικό, τη συστηματική κατασκευή ενός αστυνομικού κράτους για την υπεράσπιση μιας κλιμακούμενης αντιλαϊκής πολιτικής και ενός συστήματος που στηρίζεται στην εκμετάλλευση και οδηγεί στην κατάργηση θεμελιωδών ελευθεριών και ατομικών δικαιωμάτων.

Είναι πολύ απλοϊκή η εξήγηση περί της ελλιπούς εκπαίδευσης των αστυνομικών για να δικαιολογηθεί η δολοφονική μανία των «ειδικών φρουρών» που χτύπησαν, την περασμένη Παρασκευή, τον 22χρονο Μαραγκάκη. Αν τη δεχτούμε, όπως μας προτείνουν κάποιοι κυβερνητικοί παράγοντες ή συνδικαλιστές αστυνομικοί, θα καταλήξουμε στην αθώωση μιας πολιτικής που οπλίζει και πυροβολεί στο όνομα του «κράτους του νόμου».

Υπάρχει πρόβλημα εκπαίδευσης, όμως υπάρχει πρωτίστως θέμα προσανατολισμού των αστυνομικών δυνάμεων και γενικότερα των μηχανισμών ασφαλείας. Η αντιμετώπιση της εγκληματικότητας, της οργανωμένης και της καθημερινής, δεν είναι συνάρτηση της χρήσης των όπλων. Δεν μπορεί να δεχτεί κανείς πολίτης ότι η ασφάλειά του εξαρτάται από το πόσες φορές πυροβολούν οι αστυνομικοί, ή αν πυροβολούν στο κεφάλι, ή στα πόδια.

Ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία το δίλημμα: «Ελευθερίες και δικαιώματα, ή ασφάλεια;», τίθεται όχι μόνο για να δικαιολογηθεί η παγκόσμια «αντιτρομοκρατική σταυροφορία», αλλά και για την επιβολή ενός ειδικού καθεστώτος στο εσωτερικό κάθε χώρας. Ενός καθεστώτος που απαιτεί τη θεαματική αναβάθμιση των πολιτικών άγριας καταστολής με την αντίστοιχη υποβάθμιση ακόμη και του ύψιστου δικαιώματος στη ζωή.

Κι όμως ποτέ άλλοτε, στη σύγχρονη ιστορία, δεν είχαμε τόσους και τέτοιους μηχανισμούς καταστολής και ταυτόχρονα πολλαπλασιασμένους τους κινδύνους για την ασφάλεια των ανθρώπων. Σα να τρέφουν οι μεν τους δε.

Μπορεί η υπόθεση Μαραγκάκη να μην είναι η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Ισως δε θα πρέπει να περιμένουμε να φτάσουμε σ' αυτό το σημείο. Η απάντηση πρέπει να δοθεί τώρα και για να είναι ουσιαστική πρέπει να οδηγεί όχι απλά στην αμφισβήτηση αυτής της πολιτικής, αλλά στην ανατροπή της. Σε τελική ανάλυση, η πολιτική που οπλίζει και πυροβολεί τον 22χρονο Κρητικό, είναι αυτή που οπλίζει και πυροβολεί και κάθε τι που κινείται ενάντια στα κέρδη του κεφαλαίου και τα συμφέροντα της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης.