Πίσω από τις διαφωνίες, κρύβονται έντονοι ανταγωνισμοί μεταξύ των «μεγάλων δυνάμεων» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, με αντικείμενο τον έλεγχο και τον καθορισμό των εξελίξεων στην Ενωση των είκοσι πέντε κρατών - μελών, μετά την ένταξη και των δέκα νέων κρατών - μελών, την 1η Μάη του 2004. Την ίδια στιγμή τους ενώνει η άκρατη επιθετικότητα ενάντια στους λαούς.
Ενα από τα χαρακτηριστικά του «Ευρωσυντάγματος» είναι η προσπάθεια να θεσμοθετήσει τον καπιταλισμό ως ισόβιο σύστημα. Αυτή η αντιιστορική θέση, μια άλλη όψη της θέσης περί του τέλους της Ιστορίας, δείχνει την πρόθεση των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικών δυνάμεων να κατοχυρώσουν και να θωρακίσουν θεσμικά την εξουσία τους στο διηνεκές, θέτοντας ουσιαστικά, στα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης υπό διωγμό την ταξική πάλη.
Για να πετύχουν αυτό το στόχο, επιστρέφουν στον πρωτόγονο αντικομμουνισμό, ενώ επιχειρούν να περιστείλουν (μέσω και του θεσμού των «ευρωπαϊκών κομμάτων») τη δραστηριότητα κομμουνιστικών κομμάτων και άλλων δυνάμεων που δε συμφωνούν, ή αντιμάχονται την πολιτική της ΕΕ.
Με την ιστορική αισιοδοξία, για την ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, για την τελική νίκη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, για το σοσιαλιστικό μέλλον της ανθρωπότητας, οι κομμουνιστές σηκώνουν, για άλλη μια φορά, τις σημαίες τους και καλούν τους λαούς στον τίμιο αγώνα ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση, για την αποδυνάμωσή της, αγώνα για την πολιτική και κοινωνική απελευθέρωση.