H Ανάσταση στην παράδοσή μας έχει συνδεθεί με το μήνυμα της ανάτασης, της αναγέννησης της φύσης. Συνδέεται πάντα από το λαό μας με ευχές για μια πραγματική ανάσταση και όχι μόνο σε συμβολικό επίπεδο, που θα σημάνει την καλυτέρευση της ζωής των ανθρώπων. Οχι τυχαία η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα επέλεξε στη δήλωσή της, τη μέρα του Πάσχα που βρέθηκε με στρατευμένους νέους, να σημειώσει: «Είμαστε αλληλέγγυοι με τον αναστάσιμο δρόμο που επιλέγουν οι λαοί. Ο κυπριακός λαός, ο παλαιστινιακός λαός, ο ιρακινός λαός. Τον αναστάσιμο δρόμο που επιλέγουν οι λαοί όχι με το πιστόλι στον κρόταφο».

Και πράγματι η πραγματική ανάσταση για τους λαούς θα προέλθει μόνο σε σύγκρουση και ρήξη με τον ιμπεριαλισμό, με το κεφάλαιο. Ο δρόμος αυτός είναι μακρύς και θ' ανοίξει μόνο με αγώνες ταξικούς, με τη λαϊκή αντίσταση και αντεπίθεση. Μόνο όσο κλονίζεται η κυριαρχία των καπιταλιστών, του συστήματος της εκμετάλλευσης που για να συντηρηθεί απομυζά τους εργαζόμενους, δυναστεύει λαούς και σκορπίζει πολέμους, θάνατο και καταστροφή, οι λαοί μπορούν να ελπίζουν στην Ανάστασή τους. Μόνο οι ίδιοι μπορούν να την επιβάλλουν.

Οι λαοί αντιστέκονται. Ο κυπριακός λαός που αρνείται να δεχτεί τη μετατροπή του νησιού σε προτεκτοράτο των Αμερικανοβρετανών. Ο παλαιστινιακός λαός που μάχεται καθημερινά ενάντια στη δολοφονική κυβέρνηση του Ισραήλ για το αναφαίρετο δικαίωμα στην πατρίδα. Ο ιρακινός λαός που αντιστέκεται στην κατοχή και θέλει ο ίδιος να κάνει κουμάντο στον τόπο του. Το δείχνουν επίσης όλοι οι λαοί που δεν υποτάσσονται στον ιμπεριαλισμό, που παρά τις δυσκολίες αντιστέκονται και αγωνίζονται για να χτιστεί ένας καλύτερος κόσμος, τα εκατομμύρια των αγωνιστών σε κάθε γωνιά του πλανήτη που διατρανώνουν την αντίθεσή τους στα ιμπεριαλιστικά δολοφονικά σχέδια.

Ο δρόμος της αντίστασης και της ανυπακοής στην καπιταλιστική βαρβαρότητα δεν είναι μια ουτοπία που μπορούμε μόνο να οραματιζόμαστε. Είναι μια ρεαλιστική δυνατότητα που γίνεται πραγματικότητα μέσα από καθημερινά βήματα και δράση. Πρώτα από όλα σε εθνικό επίπεδο, με το χτίσιμο της λαϊκής συμμαχίας, όλων εκείνων που παράγουν και δημιουργούν τον πλούτο που ιδιοποιείται μια μικρή μειοψηφία κεφαλαιοκρατών. Στην πάλη για μεροκάματα και μισθούς που καλύπτουν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και δεν περιορίζονται στον «στενό κορσέ» αστικών ιδεολογημάτων περί αντοχής της οικονομίας και ανταγωνιστικότητας. Στην πάλη για πραγματικά δημόσια και δωρεάν Υγεία και Παιδεία, για κοινωνική ασφάλιση, για το δικαίωμα στον πολιτισμό και τον αθλητισμό.

Αυτός ο δρόμος συγκρούεται με το «ρεαλισμό του ραγιαδισμού». Προϋποθέτει τη λαϊκή ενότητα, πρωτοβουλία και αυτενέργεια που ουκ ολίγες φορές στην ιστορία έχει αποδείξει ότι μπορεί να μεγαλουργήσει. Ετσι αλλάζουν και οι αρνητικοί συσχετισμοί και διεθνώς για να μπορεί να ανατείλει ένα διαφορετικό μέλλον για τους λαούς, ειρηνικό και δημιουργικό χωρίς εκμετάλλευση, που οι ίδιοι θα διαφεντεύουν τις τύχες τους, όπως πραγματικά αξίζει στους απλούς ανθρώπους του μόχθου.