Η άρχουσα τάξη και οι μηχανισμοί της καθημερινά προβάλλουν ψευτοδιλήμματα τύπου «αν θέλεις να είσαι ασφαλής, πρέπει να αποδεχτείς και την καταπάτηση ορισμένων δημοκρατικών δικαιωμάτων». Γιατί η «πάταξη της τρομοκρατίας» απαιτεί καταστολή. Πολύ δε περισσότερο που υπάρχει η αναγκαιότητα τέλεσης «ασφαλών» Ολυμπιακών Αγώνων, επομένως απαιτούνται ακόμη πιο σκληρά κατασταλτικά μέτρα. Είναι ένα από τα έωλα επιχειρήματά τους. Γιατί έχει ήδη αποκαλυφθεί ότι η τρομοκρατία είναι δημιούργημά τους και πρόσχημα για χτύπημα των λαϊκών κινημάτων που δεν υποτάσσονται. Αλλά ακόμη και για τα πρόσθετα μέτρα στο όνομα των Ολυμπιακών Αγώνων αυτόματα τίθεται το εξής απλό ερώτημα: Μόλις τελειώσει η διοργάνωση, τα κατασταλτικά μέτρα που επιβάλλουν σήμερα θα αποσυρθούν; Προφανώς όχι και είναι βέβαιο ότι όσοι σήμερα σπεκουλάρουν με τους Ολυμπιακούς, την επαύριο της τελετής λήξης θα βρουν κάποιον άλλο «λόγο», ότι δήθεν η καταστολή θα «χρειάζεται» και για αργότερα.

Ο,τι γίνεται δε γίνεται μόνο για την Ολυμπιάδα. Πολύ περισσότερο, σε διεθνές επίπεδο, δε γίνεται λόγω των χτυπημάτων στη Ν. Υόρκη το 2001 και εντεύθεν. Π.χ., στην ΕΕ από τη Σύνοδο Κορυφής του Τάμπερε τον Οκτώβρη του 1999, αποφασίστηκε η ενίσχυση των κατασταλτικών μηχανισμών. Μάλιστα, η Σύνοδος αυτή βασίστηκε στο αντιδημοκρατικό πλαίσιο που καθόρισε αρκετά χρόνια νωρίτερα η Συνθήκη του Αμστερνταμ. Ηθελαν να πάρουν τέτοια μέτρα και οι επιθέσεις στους «δίδυμους πύργους» ή αργότερα στο μετρό της Μαδρίτης, τους άπλωσαν στο ψωμί το βούτυρο. Οπως αναμένεται να γίνει και με τις χτεσινές εκρήξεις αυτοσχέδιων μηχανισμών έξω από Αστυνομικό Τμήμα στην Αθήνα...

Αν περιοριστούμε στην ελληνική πραγματικότητα, μπορούμε να προεξοφλήσουμε με μεγάλη σιγουριά ότι τουλάχιστον πολλά από αυτά τα μέτρα θα παραμείνουν σε ισχύ και μετά το Σεπτέμβρη του 2004. Το έχουν δηλώσει και επισήμως. Τα μέτρα παίρνονται για να μείνουν. Το σύστημα θωρακίζεται. Η πολιτική εξουσία των κεφαλαιοκρατών ισχυροποιεί τη θέση της, καθώς γνωρίζει ότι η «τάξη» που επιβάλλει, η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, η εξαθλίωση ολοένα και ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, γεννούν δυσαρέσκεια και προϋποθέσεις πάλης. Ο,τι δηλαδή φοβούνται, ό,τι τους χαλά τη σούπα, ό,τι σπεύδουν να καναλιζάρουν, να εγκλωβίσουν, να καταστείλουν με μέτρα αρχικά εκφοβισμού και κατόπιν τιμωρίας. Στην πράξη, κάμερες και μυστικοί αστυνομικοί θα παρακολουθούν και θα καταγράφουν κάθε μας δραστηριότητα. Μόλις κρίνουν τη συμπεριφορά μας ως «παραβατική» - με βάση τα μέτρα και σταθμά που η άρχουσα τάξη ορίζει - θα «επεμβαίνουν», σε βάρος ημών των ιδίων, των δημοκρατικών κατακτήσεων, του λαϊκού κινήματος εν γένει.

Η προωθούμενη παραπέρα συρρίκνωση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων μας δεν μπορεί να περάσει έτσι. Μπροστά στον αυταρχικό κατήφορο, ο μόνος δρόμος για κάθε προοδευτικό άνθρωπο είναι η αντίσταση για τη διαφύλαξη των κοινωνικών κατακτήσεων και τη διεύρυνσή τους. Η συνειδητοποίηση των κινδύνων που διατρέχουμε και η οργανωμένη μαζική πολιτική δράση μπορούν να φέρουν σημαντικές αλλαγές σε όσα ζούμε. Υπέρ μας.