Οι τρεις νεκροί εργάτες σε μια μέρα, την ίδια μέρα που το πανελλήνιο γιόρταζε, η απόλυτη άρνηση των ξενοδόχων να δώσουν πραγματικές αυξήσεις στο μισθό ανθρώπων που παράγουν χρυσάφι με τον ιδρώτα τους, η διαρκής παράταση της αγωνίας χιλιάδων εργαζομένων για το αν θα έχουν κι αύριο δουλιά, ο ωμός εκβιασμός των εφοπλιστών για το νέο χαράτσι στα εισιτήρια κι άλλα πολλά, που περνούν στα πολύ ψιλά της ειδησεογραφίας, φαντάζουν ασφαλώς μικρά τούτες τις μέρες που η αστική τάξη, με τον τερατώδη μηχανισμό χειραγώγησης που διαθέτει, κατορθώνει να επιβάλει ως κυρίαρχη δημόσια εικόνα αυτήν ενός λαού που ξυπνά και κοιμάται με μόνη έγνοια το πόσο ψηλά θα σηκώσει τη σημαία της «εθνικής ενότητας».

Μιας σημαίας που όσο πιο ψηλά σηκώνεται τόσο πιο πολλά χειροκροτήματα εισπράττει από τους «ματσό» των διακεκριμένων θεωρείων. Γιατί όσο πιο ψηλά σηκώνεται μία τέτοιου περιεχομένου σημαία, τόσο πιο βαθιά χώνεται η ανάδειξη της ταξικής διαφοράς, τόσο πιο πολύ χάνεται από το προσκήνιο η σκληρή ταξική αντιπαράθεση.

Η άδολη χαρά χιλιάδων και χιλιάδων ανθρώπων -που σε τελευταία ανάλυση δικαιούνται (είναι σχεδόν ανάγκη ζωής) να νιώθουν μια φορά «στα χίλια χρόνια» νικητές, έστω και ως θεατές στην εξέδρα- δεν μπορεί να έχει τίποτα κοινό με την τερατώδη απόπειρα συσκότισης της πραγματικότητας. Το έστω και αποσπασματικό γιουχάισμα ενός από τους παράγοντες της φιέστας προχτές το βράδυ στο Στάδιο είναι ενδεικτικό των ανοχών που δεν υπάρχουν. Και καλώς δεν υπάρχουν. Η επομένη των πανηγυρισμών είναι έτσι κι αλλιώς σκληρή, είτε φοράς στην πλάτη τη σημαία είτε όχι. Το ξέρει καλύτερα απ' όλους ο γονιός, που πίσω από τα λόγια τα μεγάλα «διαβάζει» πως το γιο του τον ετοιμάζουν για μισθοφόρο κάπου στα βάθη του Καυκάσου. Το ξέρει καλά ο άνεργος, πως η σημαία στην πλάτη δεν είναι κάρτα εργασίας.

Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές - παίχτες της Εθνικής ποδοσφαίρου, αντιφωνώντας όσους έσπευσαν να τους ανακηρύξουν «θεούς», ήταν μετρημένοι στις κουβέντες τους. Και επί της ουσίας είπαν πως αυτό που χρειάζονται πέρα από τα λόγια τα μεγάλα, είναι στήριξη. Κι αυτό, γενικότερα, δηλώνει αίτημα που δεν ξεγελιέται με χτυπήματα στην πλάτη. Είτε αφορά την αλάνα που λείπει, για να μιμηθούν αύριο τα πιτσιρίκια τον Ζαγοράκη, είτε αφορά το πιάτο στο τραπέζι, που δε γεμίζει με προτροπές του τύπου «με εθνική υπερηφάνεια γεμίστε τις εξέδρες» των Ολυμπιακών της «Κόκα - Κόλα».

Οποιος νομίζει πως έχει στο χέρι τον κόσμο που πανηγύριζε, κάνει λάθος. Η καθημερινότητα, ευτυχώς, εκδικείται. Ερχεται αμείλικτη να ζητήσει και με τόκο τα δανεικά για το ταξίδι. Αυτά καθαυτά τα προβλήματα μόνο για λίγο κρύβονται κάτω από το χαλί, όσο κι αν η συνείδηση που απαιτείται για την ανατροπή της βαρβαρότητας χρειάζεται ακόμα να κάνει μεγάλο δρόμο, ώσπου να σηκώσει άλλες σημαίες.