Η εισβολή προβάλλεται σαν ένα μεμονωμένο πολεμικό επεισόδιο, ενώ τα πολιτικο-διπλωματικά δρώμενα της εποχής εκείνης αντιμετωπίζονται πλήρως αποκομμένα από την προϊστορία του Κυπριακού, αλλά και τη μετέπειτα πορεία του που φτάνει μέχρι τις μέρες μας στο «σχέδιο Ανάν», τα όσα προηγήθηκαν αυτού και τα όσα ακολούθησαν. Κυρίαρχη γραμμή είναι αυτή που λέει «ό,τι έγινε έγινε, προχωράμε με το βλέμμα στο μέλλον». Οι Αμερικανοί και ο ρόλος τους «ξεχνιούνται».

Οι ελληνικές κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν το κυπριακό πρόβλημα, ειδικά τα τελευταία χρόνια, σαν ένα βαρίδι, που τους εμποδίζει να παίξουν το ρόλο που διεκδικούν, για λογαριασμό της άρχουσας τάξης, στα πλαίσια του νέου ιμπεριαλιστικού καταμερισμού. Επιλογή τους είναι το «κλείσιμο» του Κυπριακού και όχι η δίκαιη λύση του, αναζητώντας «κλείσιμο», που το αναζητούν στους Αμερικανούς, στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, δηλαδή απ' αυτούς που δημιούργησαν το πρόβλημα και νομιμοποιούν τα τετελεσμένα της τουρκικής εισβολής.

Η επέτειος της συμπλήρωσης 30 χρόνων από το χουντικό πραξικόπημα κατά του Μακάριου στις 15 Ιούλη, την έναρξη της τουρκικής εισβολής στις 20 Ιούλη και την πτώση της χούντας στην Αθήνα στις 24 Ιούλη με την επιστροφή του Κ. Καραμανλή, αποτελεί αφορμή για μια μελέτη των σύγχρονων εξελίξεων μέσα από το πρίσμα της ιστορίας και της διαχρονικής πορείας του ίδιου του κυπριακού προβλήματος. Η Κύπρος και τότε, όπως και τώρα, βρισκόταν στο επίκεντρο της ιμπεριαλιστικής επιβουλής. Σχέδια διχοτομικά, ανάλογα με το πρόσφατο «σχέδιο Ανάν», ήταν και τότε στην ημερήσια διάταξη. Η γεωστρατηγική σημασία της Κύπρου, ως αβύθιστου αεροπλανοφόρου στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και πάνω στους «δρόμους του πετρελαίου» υπάρχει και σήμερα.