Πολλά είχαμε ακούσει για το λεγόμενο αναπτυξιακό νομοσχέδιο, μια και οι κυβερνώντες δε σταμάτησαν στιγμή να το διαφημίζουν, αλλά αυτό που είδαν τα μάτια μας με τη δημοσιοποίησή του, μάλλον ξεπερνά ακόμα και τις εκτιμήσεις που έκαναν οικονομικοί παράγοντες και διάφορα στελέχη της αγοράς. Η κυβέρνηση της ΝΔ, μετά από μια ολόκληρη εικοσαετία νόμων και ρυθμίσεων που κλιμακωτά διεύρυναν τις ενισχύσεις προς τους επιχειρηματίες, ήρθε να υλοποιήσει, σε ό,τι αφορά την πλουτοκρατία, το σύνθημα «δώστα όλα» και μάλιστα με κάθε τρόπο και προς κάθε κατεύθυνση. Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, παπαγαλίζουν όλες τις τελευταίες μέρες εκπρόσωποι του οικονομικού της επιτελείου, δεν είναι η ανεργία, αλλά η... επενδυτική άπνοια. Γι' αυτό και κόβουν από παντού και τα δίνουν όλα στον κάθε μεγαλοεπιχειρηματία που εκδηλώνει πρόθεση να πραγματοποιήσει οποιαδήποτε επαγγελματική δραστηριότητα.

Τα κέρδη βέβαια για το κεφάλαιο, δεν έρχονται μόνο από τον αναπτυξιακό νόμο. «Πακέτο» πάει και το φορολογικό νομοσχέδιο που ήδη συζητιέται στη Βουλή και με το οποίο η κυβέρνηση στην πραγματικότητα καθιερώνει καθεστώς φοροασυλίας για το μεγάλο κεφάλαιο. Με τα δύο νομοθετήματα και τον κρατικό προϋπολογισμό για το 2005, η κυβέρνηση φώτισε επαρκώς τη μία πλευρά της οικονομικής της πολιτικής. Αυτή που αφορά τα μέτρα και τις ρυθμίσεις που απευθύνονται στις επιχειρήσεις και στους επιχειρηματίες. Και πρόκειται για μια πολιτική που, όπως χωρίς ντροπή ομολογούν οι ίδιοι οι κυβερνώντες, στοχεύει στην παραπέρα ενίσχυση των επιχειρήσεων και των αφεντικών τους. Μέσα από ένα σύστημα που, όπως έλεγε χτες ο Γ. Αλογοσκούφης, προβλέπει ενισχύσεις και επιχορηγήσεις στα ανώτατα όρια αυτών που επιτρέπονται ακόμα και από την ΕΕ. Φανταστείτε τι γλέντι έχει να στηθεί...

Η άλλη πλευρά, η οικονομική πολιτική και τα μέτρα που αφορούν τους εργαζόμενους και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, παραμένει στο σκοτάδι. Οχι επειδή δεν τα ξέρουμε. Βρίσκονται στο σκοτάδι επειδή ακριβώς γνωρίζουμε. Γιατί σε μια περίοδο που διευρύνονται τα κίνητρα στους εργοδότες, η κυβερνητική πολιτική προβλέπει συγκράτηση μισθών και συντάξεων, συγκράτηση στις δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα, συγκράτηση στα προγράμματα χρηματοδότησης των ανέργων και των οικονομικών ευπαθών ομάδων του πληθυσμού, συγκράτηση - τελικά - σε όλο το φάσμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Οι αναδιαρθρώσεις του συστήματος που γίνονται προκειμένου να υλοποιηθούν οι πολιτικές παραπέρα ενίσχυσης της κεφαλαιοκρατίας, μπορούν να υλοποιηθούν μόνο μέσα από την ένταση των πολιτικών που περιορίζουν την οικονομική - και όχι μόνο - θέση των εργαζομένων στην κοινωνία, μέσα δηλαδή από διαδικασίες τεράστιας αναδιανομής εισοδημάτων. Η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό αυτή την πολιτική επιδιώκουν, αυτή υλοποιούν. Από τους εργαζόμενους και τους φυσικούς τους κοινωνικούς συμμάχους, από τους κοινούς τους αγώνες και από τους προσανατολισμούς του κινήματός τους, θα εξαρτηθεί το πόσο θα έχουν πέραση αυτά τα αντιλαϊκά σχέδια.