Εφτασαν, λοιπόν, ως εκεί. Ως το τελευταίο σκαλί του ραγιαδισμού τους, στον αντικομμουνισμό. Για κάποιους «συνδικαλιστές» της Ομοσπονδίας Συλλόγων του υπουργείου Πολιτισμού ο λόγος. Που στο συνέδριο της Ομοσπονδίας όχι μόνο απαγόρεψαν στον εκπρόσωπο του ΚΚΕ να μιλήσει, αλλά και του «έστησαν καρτέρι» έξω από το χώρο του συνεδρίου και επιχείρησαν να τον χτυπήσουν! Η αήθης αυτή επίθεση σε βάρος στελέχους του ΚΚΕ χρεώνεται πλήρως στην ηγεσία της Ομοσπονδίας, που δεν είναι τίποτα άλλο από «διαπρεπείς» εκπρόσωποι της γνωστής συνομοταξίας του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού. Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Οτι αυτή η επίθεση, αυτή η κατρακύλα, δεν είναι ένα τυχαίο περιστατικό, αλλά φυσική κατάληξη μιας πορείας. Αυτό που τροφοδότησε αυτή τη στάση είναι ο «βίος και η πολιτεία» μιας ομάδας συνδικαλιστών, πλήρως ενσωματωμένης και υποταγμένης στα κελεύσματα της εξουσίας.

Γιατί είναι ακριβώς αυτά τα συνδικαλιστικά στελέχη που στάθηκαν όχι μόνο απαθή, αλλά ξεπούλησαν στην κυριολεξία τους 5.500 συμβασιούχους του κλάδου τους. Είναι οι ίδιοι που μετατράπηκαν σε «ντίλερ» των ιδιωτικών ιατρικών κέντρων, διαφημίζοντας στους εργαζόμενους την ιδιωτική ιατρική περίθαλψη. Είναι αυτοί που, δίνοντας εξετάσεις στους σφαγείς του Ιράκ, εξέδωσαν ανακοίνωση για να εκφράσουν τη «λύπη» τους για την ανάρτηση στην Ακρόπολη του αντιπολεμικού πανό! Οταν, λοιπόν, το «μητρώο» σου είναι γεμάτο με τέτοια ανδραγαθήματα, είναι φυσικό αργά ή γρήγορα να αποκτήσεις και το παράσημο του αντικομμουνιστή. Γιατί ο αντικομμουνισμός είναι τελικά μονόδρομος για όσους έχουν μετατραπεί σε πιστούς υπηρέτες της αντεργατικής πολιτικής. Γιατί οι άνθρωποι της άρχουσας τάξης που έχουν ενδυθεί το μανδύα του «συνδικαλιστή» γνωρίζουν εξ ιδίας πείρας ότι εμπόδιο στο έργο τους είναι η πολιτική του ΚΚΕ. Η συνεπής του στάση απέναντι στα προβλήματα της εργατικής τάξης, ο ανιδιοτελής αγώνας του, ολόκληρη η φιλοσοφία του και η πολιτική του είναι ο αντίπαλος που βρίσκουν κάθε μέρα απέναντί τους. Η επίθεση στο ΚΚΕ είναι αναπόφευκτα συστατικό στοιχείο της γενικότερης αντεργατικής και αντιλαϊκής επίθεσης. Χτυπώντας το ΚΚΕ, οι οργανωτές τέτοιων επιθέσεων χτυπάνε το φορέα που δε συναινεί στην αντιλαϊκή λαίλαπα.

Υπ' αυτό το πρίσμα πρέπει να εκτιμηθεί το συγκεκριμένο γεγονός. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όσο η αντιλαϊκή επίθεση θα οξύνεται, όσο τα προβλήματα των εργαζομένων θα χειροτερεύουν, όσο τα περιθώρια του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού να παίζει το ρόλο του «αμορτισέρ» θα στενεύουν, τόσο τα στελέχη του θα καταφεύγουν στον μπαμπούλα του αντικομμουνισμού. Για ένα όμως να είναι βέβαιοι. Οι κομμουνιστές έχουν και τη δύναμη και την πείρα να τους αντιμετωπίσουν. Και θα τους αντιμετωπίσουν ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τους δεσμούς τους με τους εργαζόμενους. Παλεύοντας πιο αποφασιστικά για την ενίσχυση του ταξικού προσανατολισμού του συνδικαλιστικού κινήματος. Αντιμετωπίζοντας ανοιχτά και στα ίσα τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Μένοντας σταθερά ταγμένοι στο πλευρό των εργαζομένων.