Μια από τις πολλές εκφάνσεις της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής είναι χωρίς αμφιβολία και η ακρίβεια, η οποία κατατρώει τα -έτσι κι αλλιώς - πενιχρά εισοδήματα των λαϊκών στρωμάτων. Το θέμα έρχεται και ξανάρχεται στην επικαιρότητα. Συχνά - πυκνά απασχολεί και την τρέχουσα ειδησεογραφία και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Κυβερνήσεις και υπουργοί, μεγαλόσχημοι παράγοντες και άλλοι ψεύτικοι φίλοι του λαού, για χρόνια ολόκληρα καμώνονται ότι «αναγνωρίζουν» το πρόβλημα, ισχυριζόμενοι μάλιστα, πως παίρνουν και όλα τα αναγκαία μέτρα για την αντιμετώπισή του.

Παρά τις ...φιλότιμες «προσπάθειές» τους το πρόβλημα «είναι εδώ» και μάλιστα ιδιαίτερα οξυμένο: Τα αλλεπάλληλα και συνεχιζόμενα κύματα ανατιμήσεων σε συνδυασμό με την πολιτική εκείνη που καθηλώνει τους μισθούς, τα μεροκάματα και τις συντάξεις, λειτουργεί αθροιστικά, προσθέτοντας και νέα δυσβάστακτα βάρη στα λαϊκά στρώματα. Ταυτόχρονα, οι στατιστικοί δείκτες για τον εκάστοτε πληθωρισμό όχι μόνο δεν πιάνουν την έκταση του προβλήματος, αλλά ολοένα και περισσότερο απομακρύνονται από τη ζοφερή πραγματικότητα της καθημερινότητας. Κι αυτό γιατί τα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι αναγκασμένα να ξοδεύουν το σύνολο των εισοδημάτων στα απολύτως απαραίτητα, για να εξασφαλίσουν τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης. Ετσι, το 3% και το 3,5% αύξηση του επίσημου δείκτη που αφορά τις τιμές, είναι ένας δείκτης παντελώς αδιάφορος - και προκλητικός - για τη λαϊκή οικογένεια που προμηθεύεται πετρέλαιο θέρμανσης 20% και 25% ακριβότερα από πέρσι, αγοράζει ψωμί 9% ακριβότερα από πέρσι, λάδι 16% κ.ο.κ. Ανατιμήσεις που ούτε καν τις εντοπίζουν οι οικονομικά ισχυροί, αλλά είναι παράγοντας χειροτέρευσης των συνθηκών διαβίωσης για τα λαϊκά νοικοκυριά.

Η διογκούμενη ανισοκατανομή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου σε όφελος της πλουτοκρατίας έχει και άλλες σημαντικές επιπτώσεις. Η λιτότητα, η ακρίβεια, η ανεργία - χειροπιαστά αποτέλεσμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής - είναι οι καλύτεροι κράχτες της πραμάτειας των τραπεζών, που βρίσκουν τη χρυσή ευκαιρία να ξεζουμίσουν ακόμη περισσότερο τα λαϊκά εισοδήματα. Είναι φανερό το γεγονός πως από τη σκοπιά της εξυπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων, ο μονόδρομος της πλουτοκρατίας οδηγεί σε τραγικό αδιέξοδο.

Η ακρίβεια είναι μέρος του γενικότερου προβλήματος. Οι «κλαυθμοί και οδυρμοί», οι διάφορες ψευτοαναλύσεις που επιχειρούν να αποσπάσουν το ζήτημα της ακρίβειας από την ολότητα των δοσμένων κοινωνικών οικονομικών σχέσεων και του σημερινού συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων, όχι μόνο δεν απαντούν στο πρόβλημα, αλλά, αντίθετα, έρχονται να το συγκαλύψουν. Με αυτό τον τρόπο - ανεξάρτητα με τις όποιες σκοπιμότητες και σκοπούς - οι τέτοιου είδους προσεγγίσεις έρχονται να συσκοτίσουν τα πράγματα. Στην ουσία να βάλουν πλάτες στην ασκούμενη πολιτική.