Το «χτύπημα» του κ. Γκαργκάνα ήταν και αυτή τη φορά καίριο. Εδειξε χωρίς περιστροφές το δρόμο που οφείλουν να ακολουθήσουν οι κυβερνώντες στον τομέα της οικονομικής πολιτικής. Περιέγραψε με σαφήνεια μέτρα και πολιτικές που έχουν τη στήριξη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και τα οποία «τώρα» πρέπει να εφαρμοστούν. Οι τοποθετήσεις του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, είχαν ανέκαθεν ξεχωριστή σημασία, αφού ο λόγος του τις περισσότερες φορές λειτουργούσε ως προπομπός ρυθμίσεων και μέτρων, που αφορούν στην οικονομική πολιτική. Αν, μάλιστα, αυτό συνέβαινε μια φορά πριν από δύο - τρεις δεκαετίες, σήμερα ισχύει στο πολλαπλάσιο, αφού στις τωρινές συνθήκες εξέλιξης του συστήματος ο ρόλος των τραπεζιτών στην πραγματικότητα είναι και ρόλος συνδιαμορφωτή της οικονομικής πολιτικής.

Οι «διαρθρωτικές προσαρμογές» που προτείνονται από τον επικεφαλής της κεντρικής τράπεζας, στην πραγματικότητα αφορούν στο αύριο του καπιταλισμού στη χώρα. Την προσαρμογή ολόκληρης της κοινωνίας στα σύγχρονα δεδομένα αναπαραγωγής και διεύρυνσης της κερδοφορίας, αλλά και της συνολικότερης κυριαρχίας του κεφαλαίου. Προσαρμογές που κινούνται αυστηρά στα πλαίσια των επιλογών της στρατηγικής της Λισαβόνας και των γενικότερων κατευθύνσεων της ΕΕ. Με άξονα αυτή τη λογική, στην ημερήσια διάταξη μπαίνουν και πάλι ζητήματα όπως η εκ νέου ανατροπή σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης και συντάξεων, η παροχή πλήρους ασυδοσίας του κεφαλαίου και της εργοδοσίας στα θέματα των εργασιακών σχέσεων, η παραπέρα περικοπή κονδυλίων κοινωνικού χαρακτήρα, ο ακόμα περισσότερο περιορισμός του συστήματος Δημόσιας Υγείας, η υιοθέτηση της άποψης ότι οι μισθοί δεν μπορεί να εξελίσσονται με βάση τον πληθωρισμό, αλλά τη λεγόμενη παραγωγικότητα κ.ο.κ.

Τα ζητήματα δεν είναι νέα, ούτε ακούγονται για πρώτη φορά. Διαφέρουν όμως στον τρόπο που τίθενται, στην ένταση, στις απειλές και τους εκβιασμούς που τα συνοδεύουν. Από τη σκοπιά της Τράπεζας της Ελλάδας, από τη σκοπιά των πολυεθνικών και της οικονομικής ολιγαρχίας, τα πράγματα είναι όπως περιγράφονται στην έκθεση Γκαργκάνα. Για το μεγάλο κεφάλαιο, δεν υπάρχει διαφορετικός ή παραπλήσιος δρόμος. Για να εξακολουθήσει να κερδίζει, πρέπει να μπορεί τώρα και στο μέλλον να αρπάζει μεγαλύτερο μέρος του παραγόμενου πλούτου. Μεγαλύτερο μέρος από ό,τι παράγουν οι εργαζόμενοι. Για να αποσπαστούν ακόμα μεγαλύτερα υπερκέρδη, «πρέπει» με μαθηματική ακρίβεια να αφαιρεθούν, να τσεπώσουν από τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, εισοδήματα, μισθούς, κοινωνικοασφαλιστικές παροχές, δαπάνες για Υγεία, Παιδεία, άλλες καταχτήσεις.

Αυτό που για το κεφάλαιο αποτελεί μονόδρομο, η στυγνή λεηλασία, δηλαδή, των δίκιων και των καταχτήσεων της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων, κάθε άλλο παρά θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Δεν το θεωρούν, άλλωστε, οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες και οι λακέδες τους, που εντείνουν τα διάφορα αποπροσανατολιστικά για...«κοινωνικές συναινέσεις» και ψευτοδιαλόγους, τρέμοντας μπροστά στην ενδεχόμενη λαϊκή αντίδραση. Αν, μάλιστα, οι εργαζόμενοι συνειδητοποιήσουν τη δύναμη που έχουν στη διάθεσή τους και τη δυνατότητα που υπάρχει να ανατρέψουν τα σχέδια της πλουτοκρατίας, τότε τα μέτρα «σοκ» που ετοιμάζονται εναντίον του κοινωνικού συνόλου, μπορεί να γίνουν εφιάλτης για τους εμπνευστές τους.