Μοναδική χρησιμότητα που είχε η τηλεοπτική συνέντευξη του Κ. Καραμανλή ήταν ότι βοήθησε να διαλυθούν οι αυταπάτες σε τμήματα των λαϊκών μαζών που είχαν πέσει θύματα της προεκλογικής αχαλίνωτης δημαγωγίας του. Ο πρωθυπουργός είχε μόνο μαύρα μαντάτα για τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους αγρότες, τους επαγγελματοβιοτέχνες: Αγρια λιτότητα διαρκείας και τσεκούρι στις κοινωνικές δαπάνες από τη μια, στο όνομα της μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος, «εξυγίανση» και ξεπούλημα των ΔΕΚΟ και της δημόσιας περιουσίας, απελευθερώσεις αγορών, ανατροπές στο ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις από την άλλη, στο όνομα της «ανάπτυξης»...

Για όποιον δεν εθελοτυφλεί ο Κ. Καραμανλής δεν άφησε περιθώρια ψευδαισθήσεων. Τα επόμενα χρόνια θα είναι εφιαλτικά για τα λαϊκά στρώματα, καθώς η επίθεση θα είναι έντονη και συνεχής σε όλα τα μέτωπα, ενώ δεν υπάρχει βέβαια ημερομηνία λήξης. Δεν υπάρχει τίποτα «ήπιο» στην πολιτική και τα μέτρα που προανήγγειλε ο πρωθυπουργός, παρά μόνο ένα ανελέητο και συνεχές σφυροκόπημα και κατεδάφιση των εργατικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων...

Από την άλλη, ο Κ. Καραμανλής είχε μόνο χαρμόσυνα νέα για την πλουτοκρατία. Κάτω από την κωδική ονομασία «διαρθρωτικές αλλαγές», εκχωρούνται τα πάντα στο κεφάλαιο: Φοροαπαλλαγές και δωρεάν «κίνητρα», νέες ιδιωτικοποιήσεις, απελευθερώσεις αγορών, φιλέτα της δημόσιας περιουσίας, μεγάλες «επενδύσεις» με αποικιοκρατικούς όρους, εργαζόμενοι με ελάχιστα δικαιώματα, χωρίς ωράριο και ασφάλιση, με μισθούς πείνας... Με άλλα λόγια, η εφαρμοζόμενη πολιτική θα αποκτήσει πιο σκληρά ταξικά χαρακτηριστικά, εννοείται προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Ακριβώς εδώ προσπάθησε, ως άξιος διαχειριστής, να δημιουργήσει σύγχυση στις λαϊκές μάζες ο πρωθυπουργός, επιχειρώντας να παρατείνει την ανοχή των λαϊκών μαζών στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Προσπάθησε να πείσει, όπως έκαναν και οι προκάτοχοί του, ότι η πολιτική του είναι μονόδρομος και νομοτελειακή αναγκαιότητα, επικαλούμενος την ανάγκη «να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί», μιλώντας προφανώς εξ ονόματος του μεγάλου κεφαλαίου. Η γλώσσα της αλήθειας που καυχιέται ότι χρησιμοποίησε, είναι η γλώσσα της ταξικής υπέρ του κεφαλαίου αλήθειας. Το γεγονός ότι ο Κ. Καραμανλής δεν άσκησε ούτε μια φορά κριτική στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι ασφαλώς τυχαίο. Το ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου είναι ο καλύτερος σύμμαχός του. Τρανή απόδειξη η πρόταση Πάγκαλου για κατάργηση του εφάπαξ!

Το συμπέρασμα είναι ένα και το συνοψίζει εύστοχα η ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ: «Καμία συναίνεση, καμία ανοχή στην κυβερνητική πολιτική». Η απάντηση πρέπει δοθεί στους δρόμους του αγώνα. Η επιτυχία της 24ωρης πανελλαδικής απεργίας της 17^ης Μαρτίου αποκτά ξεχωριστή σημασία. Οι εργαζόμενοι έχουν ξεκάθαρο πλαίσιο πάλης που ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους: Μόνιμη σταθερή δουλιά με καθολικό 35ωρο - 7ωρο - 5ήμερο, ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, με κατώτερο όριο τα 1.200 ευρώ και 960 ευρώ, δημόσια και δωρεάν Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια. Αλλά δε φτάνει. Η απάντηση πρέπει να είναι πολιτική. Καμιά ανοχή στη ΝΔ, καμιά εμπιστοσύνη στο ΠΑΣΟΚ, συσπείρωση στην πολιτική του ΚΚΕ, για την προοπτική του κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης για τη τη λαϊκή εξουσία.