Η νέα βίαιη επίθεση της κυβέρνησης σε εργαζόμενους και μικρούς επαγγελματοβιοτέχνες και εμπόρους, με την προώθηση της απελευθέρωσης του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων και την κατάργηση της αργίας της Κυριακής, συναντά ήδη μια σταθερή, δυναμική και αποφασιστική αντίδραση. Με την καθοδήγηση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, οι εργαζόμενοι στόχευσαν στην «καρδιά» του προβλήματος. Οι κινητοποιήσεις στις 17 του Μάρτη, τόσο από άποψη μορφής όσο και περιεχομένου, χάραξαν με σαφήνεια το μέτωπο της αντιπαράθεσης, κοντράροντας ταυτόχρονα την τακτική υποταγής των συμβιβασμένων ηγεσιών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Με αυτόν τον τρόπο οι εργαζόμενοι έδειξαν ότι ξέρουν πολύ καλά αυτό που γνώριζαν εξαρχής και οι εμπνευστές της νέας επέμβασης στο ωράριο (βιομήχανοι, μεγαλέμποροι, πολυεθνικές και όλο το συνονθύλευμα που ονομάζεται μεγάλο κεφάλαιο): Οτι δηλαδή το ωράριο δεν έχει να κάνει μόνο με το εμπόριο, αλλά έχει άμεση σχέση επίσης και με τις εργασιακές σχέσεις και με το ασφαλιστικό σύστημα και με τη γενικότερη ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων.

Η παράλληλη αγωνιστική παρουσία των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματοβιοτεχνών και εμπόρων, που σε αυτές τις πρώτες κινητοποιήσεις έκαναν πράξη το συντονισμό της δράσης με τους εργαζόμενους πάνω στα κοινά προβλήματα, έδωσε το στίγμα για τη συνέχεια του αγώνα. Και ήταν επόμενο να πρωτοστατήσει σε αυτές τις κινητοποιήσεις ο αγωνιστικός πόλος στο συνδικαλιστικό κίνημα των ΕΒΕ, που ανέλαβε από τα πράγματα να εκφράσει τη συντριπτική πλειοψηφία τους. Σε όλη τη χώρα οι αυτοαπασχολούμενοι διατυπώνουν στην πράξη την αντίθεσή τους στα κυβερνητικά σχέδια και οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται με το αίτημα για μείωση του ωραρίου στις 48 ώρες, το ανώτερο, να κυριαρχεί. Αυτό ακριβώς που προσπαθούν «με νύχια και με δόντια» να αποτρέψουν οι υποταγμένες ηγεσίες της ΓΣΕΒΕΕ και της ΕΣΕΕ, η υιοθέτηση του αιτήματος για μείωση του ωραρίου και η συνειδητοποίηση ότι το πρόβλημα αποτελεί μέρος μιας συνολικά «προβληματικής», αντιλαϊκής πολιτικής, μετατρέπεται μέρα τη μέρα σε κάτι αυτονόητο για όλο και περισσότερους. Κι ας είναι υπαρκτές οι δυσκολίες και τα εκβιαστικά διλήμματα.

Στο «τραπέζι» μπαίνουν πια τα θεμελιώδη ζητήματα. Η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η φιλομονοπωλιακή πολιτική των «πρασινογάλαζων» κυβερνήσεων και των θιασωτών του ευρωμονόδρομου, η παραπλανητική τακτική των «παρατρεχάμενων» παρατάξεων στο συνδικαλιστικό κίνημα εργαζομένων και επαγγελματοβιοτεχνών. Στον αντίποδα όλων αυτών, το ΚΚΕ με τις προτάσεις του για το ωράριο και συνολικά, μαζί με τους συνδικαλιστές που δε σκύβουν το κεφάλι, δείχνουν τη διέξοδο. Αυτή τη στιγμή, περισσότερο ίσως από ποτέ, η «ύπαρξη» των ΕΒΕ αμφισβητείται και η εργατική τάξη σπρώχνεται σταθερά στο βάραθρο της αποστέρησης και των πιο στοιχειωδών δικαιωμάτων της. Η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου υπάρχει και εξελίσσεται μέσα από τους δρόμους της εκμετάλλευσης και στο πέρασμά της ποδοπατά δικαιώματα κοινά για εργαζόμενους και ΕΒΕ. Το κοινό μέτωπο πάλης εργατικής τάξης, μικρομεσαίων, αυτοαπασχολούμενων της πόλης και του χωριού, δεν μπορεί πλέον να είναι αντικείμενο θεωρητικής επεξεργασίας. Διεκδικεί την επιλογή του σαν το μοναδικό όρο και προϋπόθεση για αποτελέσματα.