Χίλιες και μία δικαιολογίες θα βρουν - αυτή άλλωστε είναι η «δουλιά» τους - οι εκάστοτε κυβερνήσεις για να «πλασάρουν» τα «έκτακτα πακέτα» των αντιλαϊκών μέτρων. Το αποτέλεσμα όμως δεν αλλάζει και η πραγματικότητα δεν κρύβεται: Ποτέ δεν πλήρωσε - κάθε άλλο - η πλουτοκρατία τα σπασμένα, αλλά τα λαϊκά στρώματα, που βουλιάζουν ολοένα και πιο βαθιά στη φτώχεια, την ανέχεια και την εξαθλίωση.

Καμία σημασία δεν έχουν, λοιπόν, οι φτηνές έτσι και αλλιώς δικαιολογίες της κυβέρνησης Καραμανλή για το νέο πλιάτσικο στα λαϊκά εισοδήματα. Ετσι και αλλιώς ο κόσμος τις ακούει βερεσέ. Το γεγονός είναι ότι το νέο πακέτο φορτώνει άλλα 5 δισ. ευρώ (1,8 τρισ. δρχ.!) στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων για τα επόμενα τρία χρόνια. Και το κάνει με ξεδιάντροπο ταξικό τρόπο: με την επιβολή νέων έμμεσων φόρων, των πλέον επαχθών φόρων για τα λαϊκά στρώματα που ξοδεύουν μεγάλο μέρος του εισοδήματός τους στα βασικά είδη κατανάλωσης. Η πρόκληση γίνεται ακόμα μεγαλύτερη αν αναλογιστεί κανείς ότι τα λεφτά που μαζεύει η κυβέρνηση με τη νέα φοροεπιδρομή στα λαϊκά εισοδήματα τα έχει ήδη χαρίσει στο μεγάλο κεφάλαιο, μέσω της μείωσης των φορολογικών συντελεστών κατά δέκα ποσοστιαίες μονάδες στα κέρδη των επιχειρήσεων. Υπολογίζονται γύρω στα 2,5 δισ. ευρώ τα έσοδα που χάνει το δημόσιο από τη συγκεκριμένη φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου...

Η νέα φοροεπιδρομή, όσο και αν «καίει» από μόνη της, δεν πρέπει να οδηγήσει στο να χαθεί το «δάσος», δηλαδή η συνολικότερη αντιλαϊκή επίθεση, οι καταστροφικές συνέπειες της οποίας στα λαϊκά στρώματα ξεπερνούν αυτές του φυσικού «τσουνάμι». Η επιβολή των έμμεσων φόρων δεν είναι η μόνη ούτε η κύρια αντιλαϊκή «διαρθρωτική αλλαγή» που υλοποιεί η κυβέρνηση της ΝΔ σε αγαστή συνεργασία με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο και των πρόσφατων αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, που έχουν στόχο να μειώσουν το «εργατικό κόστος» και να αυξήσουν την «ανταγωνιστικότητα». Το συνολικότερο «πακέτο» της επίθεσης κατά του λαού περιλαμβάνει απελευθέρωση του ωραρίου, ανατροπές στα ασφαλιστικά δικαιώματα, εκχώρηση στρατηγικής σημασίας ΔΕΚΟ στις πολυεθνικές, ένταση της «επιχειρηματικότητας» σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δραστικές περικοπές κοινωνικών δαπανών, ξεπούλημα της δημόσιας και ολυμπιακής περιουσίας κ.ο.κ. Ολα αυτά είναι ενταγμένα στο «εθνικό πρόγραμμα δράσης» που έχει καταρτίσει και εφαρμόζει η κυβέρνηση, στο πλαίσιο των επιταγών του Συμφώνου Σταθερότητας και της Στρατηγικής της Λισαβόνας.

Με άλλα λόγια, η αντιλαϊκή επίθεση είναι ολομέτωπη και άρα δεν μπορεί παρά τέτοια να είναι και η «απάντηση» των εργαζομένων. Ας είναι πεντακάθαρο ότι το διεκδικητικό πλαίσιο στη βάση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, που έχουν επεξεργαστεί και προωθούν οι ταξικές δυνάμεις, πρέπει να κρατάει ανοιχτό τον ορίζοντα της λαϊκής εξουσίας.