Δε χωράνε αυταπάτες όσον αφορά τα «αποτελέσματα» της Συνόδου Κορυφής των «25» που αρχίζει αύριο στις Βρυξέλλες. Οποια και αν είναι η μοιρασιά της πίτας του ισχνού κοινοτικού προϋπολογισμού, όποιος «συμβιβασμός» και να επιτευχθεί για τη «διαδικασία επικύρωσης»(!) του αντιδραστικού «ευρωσυντάγματος», το μόνο βέβαιο είναι ότι τίποτα δε θα αλλάξει προς το καλύτερο για τους λαούς της ΕΕ. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει.

Παρά τις σοβαρές διαφορές που έχουν μεταξύ τους, οι ηγέτες της ΕΕ συμπίπτουν ξεκάθαρα στην «ανάγκη» επιτάχυνσης των «οικονομικών μεταρρυθμίσεων», δηλαδή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που θα ισχυροποιήσουν παραπέρα το χρηματιστικό κεφάλαιο και τα μονοπώλια και θα σπρώξουν στη φτώχεια και την ανέχεια εκατομμύρια εργαζόμενους και ανέργους. Αυτό που ενώνει όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις των 25 κρατών - μελών της ΕΕ είναι η επιβολή των πολιτικών της Λισαβόνας, δηλαδή οι διαρθρωτικές αλλαγές που έχουν στόχο την παραπέρα μείωση του «κόστους εργασίας», την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, τη μείωση των συντάξεων και την παράταση του εργάσιμου βίου. Μάλιστα, εξόφθαλμη είναι η προσπάθεια που καταβάλλεται προκειμένου η «κρίση», που δημιουργήθηκε εξαιτίας της απόρριψης του «ευρωσυντάγματος», να χρησιμοποιηθεί για να υιοθετηθούν μοντέλα, όπως το αμερικανικό, προκειμένου να υπάρξει «διέξοδος» για την ΕΕ... Αυτός είναι ο βασικός στόχος της αυριανής και μεθαυριανής συνόδου της ΕΕ: Να δεσμευτούν οι ηγέτες της ΕΕ ότι όχι μόνο δε θα «χαλαρώσουν», αλλά και θα προχωρήσουν πιο αποφασιστικά στις αντιλαϊκές «μεταρρυθμίσεις».

Φυσικά, το λαομίσητο πλέον ευρωοικοδόμημα τρίζει κάτω από τα χτυπήματα της λαϊκής δυσαρέσκειας και του «όχι» των λαών, ενώ ταυτόχρονα το «διασχίζουν» οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις μεταξύ τόσο των ισχυρών κρατών - μελών, όσο και μεταξύ του ευρωπαϊκού και αμερικανικού ιμπεριαλισμού για τον έλεγχο και το μοίρασμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη. Ο ασίγαστος πόλεμος μεταξύ τους διαπερνά κάθε επιμέρους ζήτημα, όπως είναι αυτό του προϋπολογισμού της ΕΕ για το διάστημα 2007-2013. Η διαμάχη γίνεται πρώτα και κύρια μεταξύ των ισχυρών κρατών - μελών (Γερμανία - Γαλλία, Βρετανία), αλλά δεν αφορά μόνο ή κυρίως τη μοιρασιά της πίτας (το 1% του ΑΕΠ της ΕΕ!), αλλά το ποιος θα βάλει τη σφραγίδα στις εξελίξεις και την πορεία της ΕΕ συνολικά.

Καμία αγωνία, λοιπόν, δε διακατέχει τους εργαζόμενους για την έκβαση της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ. Μόνη λαχτάρα είναι πώς τα χτυπήματα των λαών θα γίνουν πιο ισχυρά και θα σωριάσουν το ευρωοικοδόμημα σε σωρούς ερειπίων, ώστε πάνω τους να κτίσουμε την Ευρώπη των λαών. Οι ηγέτες της ΕΕ περιφρόνησαν βάναυσα το «όχι» των λαών στο λεγόμενο ευρωσύνταγμα, επιβεβαιώνοντας ότι δεν ξέρουν να κινούνται παρά μόνο μέσα στον εφιαλτικό για τους λαούς «ευρωμονόδρομο».