Στο μεϊντάνι βγήκαν, ενόψει ΔΕΘ, οι γνωστές πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Φόρεσαν για άλλη μια φορά το «αγωνιστικό» τους προσωπείο και άρχισαν τις ντουφεκιές. Ντουφεκιές κούφιες, άσφαιρες, μόνο και μόνο για να στηθεί το ντεκόρ. Το ίδιο παραπλανητικό καμουφλάζ, που τόσα χρόνια στήνουν τέτοιες μέρες στη Θεσσαλονίκη. Ομως, δεν έπεισαν και δεν πείθουν. Η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ όψιμα θυμήθηκε τα προβλήματα των εργαζομένων. Η της ΔΑΚΕ πασχίζει να κρατήσει τα «θεσμικά» προσχήματα. Από κοντά και η «Αυτόνομη Παρέμβαση» να τους κρατάει το φανάρι ...της αριστεροσύνης. Ενα άθλιο παιχνίδι στις πλάτες των εργαζομένων, αυτή είναι η παράσταση που στήνεται στη ΔΕΘ. Συμφώνησαν, λοιπόν, ότι το «συλλαλητήριό» τους δε θα έχει «αντικυβερνητικό» περιεχόμενο, δε θα καταδικάζει την αντεργατική πολιτική του «ευρωμονόδρομου», προβάλλοντας ως διεκδικήσεις κάποιες αυξήσεις στα μεροκάματα, μέτρα ελέγχου της ακρίβειας, αλλά και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων!

Ο ρόλος τους είναι πλέον γνωστός. Οι ηγεσίες αυτών των παρατάξεων δε μάχονται για τα συμφέροντα των εργαζομένων. Καιρό τώρα, έχουν διαβεί τον Ρουβίκωνα. Βρίσκονται από την άλλη πλευρά του χαρακώματος. Δουλεύουν και νοιάζονται για τη διαιώνιση αυτού του άγριου συστήματος της εκμετάλλευσης. Με τις θέσεις τους, τη στάση τους και πιο πολύ με την πρακτική τους, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να φτιασιδώνουν μια πραγματικότητα που βοά και ζέχνει. Νοιάζονται και ανησυχούν για τα κόμματά τους και μόνο. Αυτά θέλουν να περισώσουν στη Θεσσαλονίκη και όχι τα δικαιώματα των εργατών. Γιατί ποια αντίσταση μπορεί να κάνει η παράταξη της ΔΑΚΕ, όταν το κόμμα που στηρίζει αναφανδόν, για 17 μήνες τώρα όντας στην κυβέρνηση, εφαρμόζει το ένα αντεργατικό μέτρο μετά το άλλο; Ποιες διεκδικήσεις μπορεί να στηρίξει η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ, που, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, ήταν στην πρώτη γραμμή της επέλασης του «εκσυγχρονισμού»; Ποια αξιοπιστία μπορεί να έχουν όλοι αυτοί, που στήριξαν, διέδωσαν και «ζύμωσαν» μέσα στην εργατική τάξη τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, τη στρατηγική της Λισαβόνας και του μεγάλου κεφαλαίου;

Καμία. Γι' αυτό και οι εργαζόμενοι δε θα «τσιμπήσουν». Γιατί οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, είτε ως συνδαιτυμόνες και κοινωνικοί εταίροι του ΣΕΒ και των κυβερνήσεων του δικομματισμού, είτε σαν «διαδηλωτές» στη Θεσσαλονίκη, ένα στόχο έχουν: Να κρατήσουν εγκλωβισμένο το εργατικό κίνημα, να ποδηγετήσουν τους αγώνες του, να κρατήσουν τους εργάτες μακριά από την ταξική πάλη. Γιατί οι εκπρόσωποι του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, είτε όταν υπογράφουν συλλογική σύμβαση που καταδικάζει τον εργάτη να παίρνει 26 ευρώ μεροκάματο, είτε όταν ξιφουλκούν ενάντια στο «άτιμο κεφάλαιο», στην ίδια διατεταγμένη υπηρεσία βρίσκονται.

Να γιατί, μπροστά και στη ΔΕΘ, οι εργάτες και οι εργάτριες θα τους γυρίσουν για άλλη μια φορά την πλάτη. Να γιατί, για άλλη μια φορά, οι εργάτες αγωνιστές θα δώσουν βροντερό «παρών» στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ. Θα πορευτούν μαζί με εκείνους, που πασχίζουν για ένα πραγματικό ταξικό εργατικό κίνημα. Και με στεντόρεια φωνή θα διακηρύξουν: «Καμιά θυσία για την πλουτοκρατία. Λαϊκό μέτωπο - Αντεπίθεση».