Η Εκθεση του 2005 για την Κοινωνική Ασφάλιση της κυβέρνησης της ΝΔ, φέρνει τη σφραγίδα της γενικότερης πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι στόχοι της υπαγορεύονται από τους 11 στόχους που έθεσε το 2001 το Συμβούλιο Κορυφής στο Λάακεν και προδιαγράφει νέα αντεργατικά και αντιασφαλιστικά μέτρα. Αποτελεί, ταυτόχρονα, συνέχιση και εμβάθυνση της αντιασφαλιστικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ και ειδικότερα την εφαρμογή στην πράξη, του νόμου 3029/2002, αναπαράγοντας μάλιστα τα ίδια «επιχειρήματα» του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Βασικό «ιδεολόγημα» που προβάλλει και αυτή η κυβέρνηση, είναι η γήρανση του πληθυσμού, το πρόβλημα της βιωσιμότητας του συστήματος και ο σεβασμός της δημοσιονομικής ισορροπίας. Με τον τρόπο αυτό επιχειρείται και πάλι η ενοχοποίηση της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης, η υπονόμευση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Στις άμεσες προτεραιότητες της κυβέρνησης - όπως συνάγεται από την Εκθεση - είναι η «ελαχιστοποίηση των συνταξιοδοτικών διακρίσεων» και η «εκμηδένιση της επιβάρυνσης τρίτων με κοινωνικούς πόρους». Πράγμα που σημαίνει ότι στο στόχαστρο μπαίνουν όλες οι πρόωρες συντάξεις (μητέρες με ανήλικα, ΒΑΕ κλπ.), αλλά και κλάδοι που εξασφαλίζουν πλήρη σύνταξη πριν το ανώτατο όριο των 65 χρόνων. Αλλωστε, σε αυτή την κατεύθυνση ήδη η κυβέρνηση έδωσε «δείγμα γραφής» με το Ασφαλιστικό των τραπεζοϋπαλλήλων. Πολύ περισσότερο που και στην Εκθεση επαναλαμβάνεται ένας από τους βασικούς στόχους της ΕΕ, για παραμονή στην εργασία και πέραν των επίσημων ανώτατων ορίων συνταξιοδότησης. Η αναφορά στην περικοπή των κοινωνικών πόρων προς τρίτους, ανοίγει ένα νέο αντιασφαλιστικό μέτωπο, που θα εκφραστεί με παραπέρα υπονόμευση της χρηματοδότησης της Κοινωνικής Ασφάλισης.

Ορισμένες διατυπώσεις της Εκθεσης ανοίγουν το παράθυρο για παραπέρα υπονόμευση των κατώτερων συντάξεων, αλλά και ξαναφέρνουν στην επικαιρότητα σχέδια για συγχώνευση κύριας και επικουρικής σύνταξης και μέσα απ' αυτή τη συρρίκνωση των πραγματικών συντάξιμων αποδοχών. Παράλληλα, με την Εκθεση επιβεβαιώνεται η επιμονή και αυτής της κυβέρνησης να στηριχτεί η ιδιωτική ασφάλιση (επαγγελματικά Ταμεία), που αποτελεί την άλλη όψη του περιορισμού που υφίσταται η δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση.

Ολα τούτα μαρτυρούν ότι η υπονόμευση της Κοινωνικής Ασφάλισης, η κατάργηση των όποιων ασφαλιστικών δικαιωμάτων έχουν απομείνει, παραμένει στρατηγική κατεύθυνση του μεγάλου κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του. Με σταθερά μεθοδικά βήματα, πότε μικρά, πότε μεγαλύτερα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, κινούνται στον ίδιο αντιασφαλιστικό δρόμο. Το Ασφαλιστικό παραμένει βασικό πεδίο της αντεργατικής επίθεσης. Αυτό επιβεβαιώνει και η χτεσινή τροπολογία που απαλλάσσει τους εφοπλιστές των κρουαζιερόπλοιων από τις ασφαλιστικές εισφορές στο ΝΑΤ.

Και απ' αυτή την άποψη, οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να δείξουν καμιά αναμονή, δεν πρέπει να δώσουν κανένα περιθώριο στην κυβέρνηση. Η επίθεση εξελλίσεται, δε σταμάτησε ποτέ άλλωστε. Και η απάντηση μπορεί να δοθεί μόνο με όρους αντεπίθεσης, με όρους διεκδίκησης αιτημάτων που να ικανοποιούν τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και στην προκειμένη περίπτωση δημόσια καθολική Κοινωνική Ασφάλιση για όλους, να πληρώσει το κράτος και η εργοδοσία, σύνταξη στα 60 για τους άνδρες, στα 55 για τις γυναίκες, 55 και 50 αντίστοιχα στα βαριά και ανθυγιεινά, σύνταξη στο 80% του μισθού κλπ., όπως προβάλλει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.