Αύριο θα διαδηλώσουμε ξανά μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία. Θα διαδηλώσουμε ξανά για να δυναμώσει η αντιιμπεριαλιστική πάλη και συμπόρευση. Για να διατρανώσουμε τη θέληση πως τα ανεκπλήρωτα οράματα του ξεσηκωμού του Νοέμβρη του 1973 μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά με τη λαϊκή συσπείρωση και αντεπίθεση. Αύριο, θα ξανασυναντηθούν στους δρόμους οι εργάτες, οι φοιτητές και οι μαθητές, θα ενώσουν τα χέρια για να πορευτούν στην ίδια αλυσίδα, στον κοινό αγώνα. Γιατί αύριο, συμπληρώνονται 32 χρόνια από την αιματηρή κατάληξη του ηρωικού ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου. Τριάντα δύο χρόνια μετά, θα βρεθούμε χέρι - χέρι, με την πίστη στη δύναμη του λαού, την ίδια δύναμη που έγραψε την ιστορία του Νοέμβρη. Με ακόμα πιο έντονα συνειδητοποιημένη - από την ίδια την εμπειρία που προστέθηκε αυτά τα χρόνια - την ανάγκη να δυναμώσει η πάλη, για να γίνει πράξη το δίκιο λαού και νεολαίας.

Το πρώτο ελληνικό αίμα χύθηκε προχτές στο Αφγανιστάν. Εκεί και στα Βαλκάνια, οι Ελληνες στρατιώτες βρίσκονται με ρόλο στρατού κατοχής. Κανείς δεν πιστεύει πια τα περί... «ειρηνευτικών δυνάμεων». Κι αύριο θα βροντοφωνάξουμε για άλλη μια φορά να γυρίσουν πίσω! Τα τούρκικα στρατεύματα βρίσκονται ακόμα στην Κύπρο. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πια ότι η ΕΕ μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Οι Παλαιστίνιοι ακόμα δεν έχουν το δικό τους κράτος. Το μπαρούτι του πολέμου μυρίζει σε πολλές ακόμα χώρες. Αρχισε να μυρίζει ξανά και στα Βαλκάνια. Και κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πια ότι τον πόλεμο δεν τον κάνουν οι λαοί, αλλά οι ιμπεριαλιστές.

Αύριο θα φωνάξουμε ξανά για όλα αυτά. Ξανά, όπως το 1973, ξανά όπως το 1999, το 2001, ξανά όπως στις κινητοποιήσεις των φοιτητών, όπως στα συλλαλητήρια των εργατών, όπως στις καθημερινές μάχες στα εργοστάσια, στα σχολεία, στις σχολές... Θα φωνάξουμε ενάντια στην πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο για να την καταδικάσουμε, αλλά και για να διεκδικήσουμε μια εντελώς διαφορετική πολιτική που θα υπηρετεί τις σύγχρονες διευρυμένες λαϊκές ανάγκες, στην εργασία, στο εισόδημα, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην Παιδεία, στην Υγεία, στον Πολιτισμό. Το σύνθημα «ψωμί - παιδεία - ελευθερία» απέχει πολύ από το να σημαίνει... ένα πιάτο φαΐ, γραφή κι ανάγνωση. Αυτό διδάσκει το «Πολυτεχνείο», αυτό επιτάσσει το σήμερα: Να τα διεκδικήσουμε όλα.

Τη δύναμη την έχουν οι λαοί. Η ενίσχυση της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής συμπόρευσης και πάλης θα δώσει ώθηση σ' αυτή τη δύναμη. Θα οδηγήσει στη λαϊκή αντεπίθεση. Το μήνυμα του Πολυτεχνείου σηματοδοτεί την ανάγκη της αντεπίθεσης. Την ανάγκη να ζητάς τα πάντα γιατί σου ανήκουν, ειδικά σήμερα που κινδυνεύεις να τα χάσεις όλα. Και πρέπει λαός και νεολαία να αντιπαλέψουν την κοινή στρατηγική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Να απεγκλωβιστούν από την πολιτική τους. Ο αγώνας που έχει αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να είναι νικηφόρος. Και η «νίκη», δεν μπορεί στις σημερινές συνθήκες να προσδιοριστεί με τίποτα λιγότερο από τη λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή οικονομία. Τα αιτήματα του Πολυτεχνείου δεν μπορούν να εκπληρωθούν αλλιώς. Οι λαοί θα απελευθερωθούν πραγματικά μόνο όταν αποτινάξουν τα δεσμά της εκμετάλλευσης, όταν χτίσουν τη δική τους κοινωνία, τη σοσιαλιστική.