Η απόφαση της πλειοψηφίας της ΟΤΟΕ στο προχτεσινό Γενικό Συμβούλιο να αναστείλει ουσιαστικά τις κινητοποιήσεις για την κλαδική Σύμβαση Εργασίας, πρέπει να προβληματίσει σοβαρά τους εργαζόμενους στις τράπεζες. Να αναρωτηθούν για τα πραγματικά κίνητρα που οδήγησαν τις παρατάξεις της συναίνεσης στην από κοινού εκτόνωση των κινητοποιήσεων, την ώρα που οι τραπεζίτες, με σύμμαχο την κυβέρνηση, εντείνουν την επιθετικότητά τους. Να προβληματιστούν και να βγάλουν συμπεράσματα για το ποια συμφέροντα εξυπηρετεί πραγματικά ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός, ποιον βοηθάει η τακτική του στο κίνημα, τι αγώνες χρειάζονται σήμερα, με ποιο περιεχόμενο και σε ποια κατεύθυνση.

Η αναστολή των απεργιακών κινητοποιήσεων για τη μεθεπόμενη Παρασκευή, αντικειμενικά δίνει χρόνο στους τραπεζίτες να ελιχθούν. Φρενάρει τις αγωνιστικές διαθέσεις του κλάδου, όπως αυτές εκφράστηκαν και με την προχτεσινή απεργία. Με δοσμένη την αδιαλλαξία των εργοδοτών στο θέμα της Σύμβασης και την πρόθεση της κυβέρνησης να στηρίξει ολόπλευρα τη μεθόδευσή τους, η απεργία θα έπρεπε να αποτελέσει το εφαλτήριο για μια πολύμορφη κλιμάκωση, όπως πρότειναν οι ταξικές δυνάμεις, καταθέτοντας στο Γενικό Συμβούλιο συγκεκριμένο πρόγραμμα δράσης, το οποίο και απορρίφθηκε.

Η στάση της ΟΤΟΕ είναι ταυτισμένη με την τακτική της «μη σύγκρουσης», που αναφώνησε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, απαντώντας πρόσφατα στις προκλητικές αξιώσεις του ΣΕΒ, στις διαπραγματεύσεις για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Ακόμα παραπέρα: Τα επιχειρήματα περί «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων και αναγκαιότητας του «κοινωνικού διαλόγου», που επικαλούνται οι εκπρόσωποι των συμβιβασμένων πλειοψηφιών, αναπαράγοντας τη φρασεολογία της κυβέρνησης και των τραπεζιτών, οριοθετούν και το περιεχόμενο των κινητοποιήσεων που καμπανιακά κηρύσσουν. Ενα περιεχόμενο που επί της ουσίας στρέφεται ενάντια στα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων, αποδυναμώνοντας την πάλη τους και κλείνοντας κάθε διέξοδο προς τον - αναγκαίο όσο ποτέ - ριζοσπαστισμό.

Τις συλλογικές Συμβάσεις κανείς δεν τις χάρισε στους εργαζόμενους. Είναι κατάκτηση της εργατικής τάξης, αποτέλεσμα σκληρών αγώνων. Η μάχη για τη διασφάλισή τους είναι ένα το κρατούμενο. Ο αγώνας όμως για την απόσπαση κατακτήσεων μέσα από τις συλλογικές διαπραγματεύσεις είναι μια εξίσου σημαντική μάχη που δεν πρέπει ποτέ να φεύγει από τον προσανατολισμό της εργατικής τάξης.

Σ' αυτή την κατεύθυνση, οι εργαζόμενοι στις τράπεζες έχουν αντικειμενικό συμφέρον να καταδικάσουν τη συμβιβασμένη πλειοψηφία της Ομοσπονδίας τους. Να μπουν οι ίδιοι μπροστά για την οργάνωση του αγώνα τους, μαζί με τις ταξικές δυνάμεις και τους εργαζόμενους όλων των κλάδων που σήμερα βρίσκονται στο στόχαστρο της επίθεσης κυβέρνησης - εργοδοτών. Να παλέψουν για τη διασφάλιση της κλαδικής τους σύμβασης και να δώσουν με τα αιτήματα του ΠΑΜΕ τη μάχη για τη βελτίωση των όρων εργασίας τους, στις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της.