H συμπλήρωση δύο χρόνων με κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας δίνει τροφή στην, ούτως ή άλλως, άγονη δικομματική αντιπαράθεση. Οι δημοσκοπήσεις μοιάζουν με το ποτήρι που οι μεν θα το βλέπουν μισογεμάτο και οι δε μισοάδειο. Ομως, για τους εργαζόμενους το ποτήρι έχει ξεχειλίσει. Αυτά τα δύο χρόνια ήταν αρκετά για να διαπιστώσει ακόμα και ο πιο δύσπιστος την απόλυτη ομογενοποίηση των εταίρων του δικομματικού συνεταιρισμού. Σε κάθε βήμα της δίχρονης αντιλαϊκής πορείας η κυβέρνηση επικαλούνταν τις αντιλαϊκές επιδόσεις της προηγούμενης κυβέρνησης, του ΠΑΣΟΚ. Ενώ το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης περιορίστηκε στο να αμφισβητεί τις διαχειριστικές ικανότητες των κυβερνώντων, όχι όμως και την πολιτική τους.

Η απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων και των τραπεζών, η αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των υπερωριών και της υπερωριακής αμοιβής, η ανατροπή του ασφαλιστικού καθεστώτος στις τράπεζες, η υπογραφή της κατάπτυστης συμφωνίας στον ΟΤΕ και η εφαρμογή της στο σύνολο των πρώην ΔΕΚΟ, η υπονόμευση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, είναι ορισμένα από τα αντεργατικά μέτρα που προώθησε η κυβέρνηση στο πλαίσιο των «μεταρρυθμίσεων». Στον τελικό λογαριασμό οι εργαζόμενοι συνυπολογίζουν τη διετή εισοδηματική πολιτική, με αυξήσεις κάτω από τον πληθωρισμό, και την επιχείρηση καταστολής των αγώνων τους, με κορύφωση την πολιτική επιστράτευση των ναυτεργατών.

Απ' την άλλη πλευρά, στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» και της «επιχειρηματικότητας», η κυβέρνηση έδωσε στο μεγάλο κεφάλαιο νέες φοροαπαλλαγές, νέα «κίνητρα», την «απελευθέρωση» των αγορών, τη «σύμπραξη» ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, το «φιλέτο» της δημόσιας περιουσίας. Στο δικό τους τελικό λογαριασμό οι μεγαλοβιομήχανοι, οι μεγαλέμποροι, οι μεγαλοεργολάβοι και οι τραπεζίτες μετρούν κέρδη άνευ προηγουμένου.

Στο διάστημα αυτό η κυβέρνηση για την προώθηση της πολιτικής της στηρίχτηκε όχι μόνο στην υποστήριξη του λεγόμενου επιχειρηματικού κόσμου, αλλά και στην επί της ουσίας συναίνεση του ΠΑΣΟΚ. Στηρίχτηκε ακόμη στις πλειοψηφίες των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, οι οποίες, συγκροτούμενες από εκπροσώπους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ, υποστήριξαν τον ευρωμονόδρομο και τις επιλογές της «ανταγωνιστικότητας», δημιουργώντας το κατάλληλο έδαφος για την προώθηση της κυβερνητικής πολιτικής.

Μπροστά στις ακόμη μεγαλύτερες προκλήσεις, όπως η επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα, οι εργαζόμενοι οφείλουν να εξαγάγουν τα δικά τους συμπεράσματα με αφορμή τη συμπλήρωση αυτής της διετίας. Ο απεγκλωβισμός από τα κόμματα του δικομματικού συνεταιρισμού, η αλλαγή των συσχετισμών στα συνδικάτα και στο πολιτικό σκηνικό, με την ενίσχυση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, πρέπει να είναι το αποτέλεσμα των αγώνων και των συγκρούσεων που έρχονται και για τους οποίους πολύτιμη παρακαταθήκη είναι η απεργία των ναυτεργατών. Η μάχη των τοπικών εκλογών είναι ένα ακόμα σημαντικό πεδίο στο οποίο τα λαϊκά στρώματα μπορούν να απαντήσουν στην πρόκληση των καιρών.