Τη Δευτέρα το μεσημέρι γίνεται η έκτη κατά σειρά συνάντηση των εργοδοτικών οργανώσεων με τη ΓΣΕΕ για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Τι έδειξαν μέχρι τώρα όλες αυτές οι συναντήσεις; Οτι οι εργοδοτικές οργανώσεις, προεξάρχοντος του ΣΕΒ, σταθερά προσηλωμένες στους στόχους τους, αξιώνουν το πάγωμα των μισθών για τα επόμενα δύο χρόνια. Εξοπλισμένοι από το κλίμα συναίνεσης που τους προσφέρει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ενισχυμένοι από τη γενικότερη αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης, οι βιομήχανοι αποθρασύνονται. Ολες οι προτάσεις τους, σε όλες τις παραλλαγές τους, έχουν τον ίδιο παρονομαστή: Διετής σύμβαση εργασίας, που στην καλύτερη περίπτωση θα δίνει στο μεροκάματο αύξηση μόλις ένα ευρώ για το 2006 και 70 λεπτά στο μεροκάματο του 2007. Και αυτό όταν σήμερα το μεροκάματο είναι στα 26,41 ευρώ.

Από την πλευρά της η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ σε κάθε συνάντηση έκανε και ένα βήμα πίσω, προσφέροντας τις καλύτερες υπηρεσίες στην πολιτική των βιομηχάνων και ανοίγοντας τις ορέξεις τους. Ετσι, από το μίζερο 8% που ζητούσε αρχικά ως αύξηση στα κατώτερα μεροκάματα, μετά από τις πέντε συναντήσεις, περιορίστηκε στο 5,5%! Η λογική του συμβιβασμού της πλειοψηφίας, το ήδη περιορισμένο πλαίσιο αιτημάτων που από την αρχή είχε υιοθετήσει, αλλά και η γενικότερη στρατηγική της έκαναν ακόμα πιο επιθετική την εργοδοτική πλευρά. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι έτσι κι αλλιώς αυτά τα αιτήματα βρίσκονταν πολύ μακριά από τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων. Και η τακτική της πλειοψηφίας υπηρετούσε και υπηρετεί το απαράδεκτο αυτό πλαίσιο, που ακόμα και αν ικανοποιούνταν σε τίποτα δε θα άλλαζε τη θέση των εργαζομένων.

Ομως, τη στιγμή αυτή δε διακυβεύεται μόνο η Εθνική Συλλογική Σύμβαση. Οι βιομήχανοι αμφισβητούν και τις κλαδικές συμβάσεις. Οι τραπεζίτες δεν προσέρχονται ούτε καν στις διαπραγματεύσεις. Η ακρίβεια συνεχίζει να καλπάζει. Το ίδιο και η αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης. Η αποφασιστική σύγκρουση με αυτή την πολιτική είναι μονόδρομος για τους εργατοϋπαλλήλους της χώρας μας.

Το κάλεσμα του ΠΑΜΕ για τις 13 του Απρίλη, η απεργία που έχουν προκηρύξει γι' αυτήν τη μέρα δεκάδες Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και πρωτοβάθμια Σωματεία, αυτή είναι σήμερα η απάντηση. Οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα πρέπει να επιβάλουν αυτή την απάντηση. Η κλιμάκωση της πάλης, η διεκδίκηση αιτημάτων που ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους είναι αναγκαίες όσο ποτέ. Τώρα, πρέπει να πάρει απάντηση η προκλητικότητα των βιομηχάνων. Εργάτες και εργάτριες να δείξουν τη δύναμή τους. Να καταδικαστεί και η τακτική της κυβέρνησης, που ενώ από τη μια νομοθετεί ακατάπαυστα υπέρ των ισχυρών, όταν πρόκειται για το εργατικό δίκιο «νίπτει τας χείρας της» ως Πόντιος Πιλάτος. Να αποκαλυφθεί η τακτική του ΠΑΣΟΚ, που διευκολύνει τα εργοδοτικά και κυβερνητικά σχέδια.