Εχει καταντήσει πληκτικό. Κάθε φορά που η συζήτηση πάει στο θέμα των μισθών των εργαζομένων, αυτοί που τις άλλες περιόδους θριαμβολογούν για την ισχυρή οικονομία, την οποία τάχα δημιουργεί η πολιτική τους, θυμούνται το άλλο τροπάρι. Τις αντοχές της οικονομίας. Είτε η ΝΔ είναι στην κυβέρνηση, είτε το ΠΑΣΟΚ, η επίκληση των αντοχών της οικονομίας γίνεται με τρόπο πανομοιότυπο, χωρίς καν επί μέρους αποχρώσεις. Τις αντοχές επικαλούνται ακόμα και τα παλικάρια της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, για να δικαιολογήσουν την κατ' εξακολούθηση προδοσία τους, όταν υπογράφουν τις συμβάσεις του αίσχους και της ντροπής. Από την οικονομία, που όταν τους συμφέρει καλπάζει και διαπρέπει, όποτε ανακύπτει θέμα μεροκάματου, ξεπηδά ο μπαμπούλας των ελλειμμάτων. Και σ' αυτόν οφείλουν να υποταχθούν οι εργαζόμενοι, ώστε να μη διεκδικήσουν αυξήσεις που θα είναι πάνω από μισό κουλούρι τη μέρα.

Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η οικονομία αντέχει και παρααντέχει. Το δείχνουν τα μέτρα και οι νόμοι που ψηφίζει σήμερα η ΝΔ και ψήφιζε το ΠΑΣΟΚ παλαιότερα. Κι αυτά μεταφράζονται σε αλλεπάλληλες ρυθμίσεις ύψους δισεκατομμυρίων ευρώ, προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Ιδού μερικές: Συνεχής μείωση της φορολογίας των μεγάλων επιχειρήσεων. Επιδοτήσεις των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών. Παροχή οικονομικών κινήτρων στο όνομα των επενδύσεων. Φοροαπαλλαγές και οικονομικά κίνητρα για τις επιχειρηματικές συγχωνεύσεις. Κίνητρα για μεγέθυνση των επιχειρήσεων. Οικονομικά και ασφαλιστικά κίνητρα για ειδικές προσλήψεις. Παροχή διευρυμένων χρηματοδοτήσεων για συμμετοχή στα κοινοτικά προγράμματα. Κίνητρα και τζάμπα κεφάλαιο προς τις επιχειρήσεις είναι και οι ιδιωτικοποιήσεις, οι «συμπράξεις», η εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας.

Πού οδηγεί αυτή η πολιτική; Στην πολύ καλή ...αντοχή των επιχειρήσεων. Αλλωστε, μόλις την προηγούμενη βδομάδα δόθηκαν στη δημοσιότητα τα στοιχεία για τα επίσημα καθαρά κέρδη των εισηγμένων στο χρηματιστήριο επιχειρήσεων. Τι λένε; Οτι το 2005, μια χρονιά που θεωρήθηκε «κακή» για τις επιχειρήσεις, τα κέρδη έφτασαν σχεδόν τα 6 δισεκατομμύρια ευρώ και σημείωσαν αύξηση κατά 43,6%!!! Κι αν παρατηρήσουμε και τα αντίστοιχα ποσοστά των προηγούμενων ετών, τότε θα καταλάβουμε ότι όταν πρόκειται για την εξασφάλιση κερδών, η οικονομία και εύρωστη είναι και αντέχει.

Οι «αυξήσεις» των 77 λεπτών τη μέρα δεν είναι μια εξέλιξη που αφορά στην όποια αντοχή της οικονομίας. Είναι μια ρύθμιση που τη χρειάζονταν οι μεγαλοεπιχειρηματίες, για να συνεχίσουν το ξεζούμισμα της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων, αφού μόνο η εκμετάλλευση της εργασίας μπορεί να εξασφαλίσει ακόμα μεγαλύτερα υπερκέρδη για φέτος και ακόμα περισσότερα το 2007. Και δεν πρέπει να έχουμε καμιά αμφιβολία ότι το ίδιο ακριβώς σκηνικό θα επιχειρήσουν να στήσουν και την επόμενη φορά που θα τεθεί θέμα αυξήσεων στους μισθούς. Η πρόκληση, όμως, πρέπει κάποτε να σταματήσει. Υπάρχει δυνατότητα να σταματήσει. Την έχουν οι εργαζόμενοι. Ολοι αυτοί που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο, τον οποίο μέχρι στιγμής τον κατακλέβουν τα αφεντικά. Αρκεί να καταλάβουν τη δύναμη που έχουν. Ραντεβού στις απεργίες των ταξικών Ομοσπονδιών και Συνδικάτων στις 13 του Απρίλη.