Ζήτημα πολιτικής | Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Ζήτημα πολιτικής

Η συχνότητα των σιδηροδρομικών δυστυχημάτων, ιδιαίτερα, τα τελευταία χρόνια, δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Το πρόσφατο ατύχημα στη Δράμα είναι το έκτο μέσα στο 2006. Ο τραγικός απολογισμός είτε από συγκρούσεις είτε από εκτροχιασμούς τρένων, μόνο τους τελευταίους έξι μήνες, είναι 18 νεκροί και περισσότεροι από 40 τραυματίες. Και μόνο από αυτά τα στοιχεία, κάθε νοήμων άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι «κάτι δεν πάει καλά». Με αυτή την αδιαμφισβήτητη παραδοχή, το ερώτημα που εύλογα ανακύπτει, είναι τι συμβαίνει τελευταία στον ΟΣΕ, τι έχει αλλάξει, ή τι δεν έχει αλλάξει και τα σιδηροδρομικά δυστυχήματα έχουν προσλάβει ανησυχητικές διαστάσεις;

Κατ' αρχήν εκείνο που έχει αλλάξει είναι η κεντρική φιλοσοφία για τη λειτουργία του ελληνικού σιδηροδρόμου, σε εφαρμογή της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων. Τα τελευταία, τουλάχιστον, πέντε χρόνια ο πυρήνας της φιλοσοφίας των αρμοδίων στον ΟΣΕ συνοψίζεται στο δίπτυχο «γρήγορα τρένα - ανταγωνιστικά δρομολόγια». Αυτό στην πράξη σημαίνει:

Περικοπή δαπανών, ακόμα και αυτών που σχετίζονται με την ασφάλεια, όπως είναι οι δαπάνες συντήρησης των τρένων και της υποδομής. Σημειωτέον ότι η συντήρηση του δικτύου έχει εκχωρηθεί σε ιδιώτες εργολάβους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια των δρομολογίων.
Δραστική μείωση του προσωπικού, ακόμα και κατάργηση κλάδων εργαζομένων, όπως είναι οι φύλακες ισόπεδων διαβάσεων. Σήμερα, χρέη φύλακα στις διαβάσεις (ο κλάδος αυτός έχει καταργηθεί την τελευταία 10ετία) εκτελεί το προσωπικό συντήρησης της γραμμής.
Αύξηση των ταχυτήτων των τρένων έως και 60 χιλιόμετρα, πύκνωση δρομολογίων και κλείσιμο σταθμών, ώστε να γίνονται λιγότερες ενδιάμεσες στάσεις.
Εντατικοποίηση της εργασίας των σιδηροδρομικών με διπλοβάρδιες στους σταθμούς, αλλά και καθιέρωση «μπόνους» όταν το τρένο φτάνει στον προορισμό του στην προκαθορισμένη ώρα.

Το προσωπικό του ΟΣΕ τα τελευταία χρόνια έχει μειωθεί κατά 2.000 άτομα. Σημαντική έλλειψη υπάρχει στους νευραλγικούς κλάδους των μηχανοδηγών, των σταθμαρχών και των κλειδούχων. Επακόλουθο, φυσικά, αυτών των ελλείψεων είναι η εντατικοποίηση της εργασίας των σιδηροδρομικών. Ο ΟΣΕ οφείλει χιλιάδες μέρες ρεπό στους εργαζόμενους «πρώτης γραμμής». Ετσι σήμερα ένας μηχανοδηγός υποχρεώνεται να εργάζεται πολλές μέρες χωρίς ρεπό ή ακόμα και κανονική άδεια. Δηλαδή υποχρεώνεται να δουλεύει σε τέτοιες συνθήκες που πολλαπλασιάζουν το ενδεχόμενο του «ανθρώπινου λάθους». Και αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά και οι κυβερνώντες και οι διορισμένες διοικήσεις του ΟΣΕ. Ο λόγος βέβαια που σπεύδουν κάθε φορά να αποδώσουν τα σιδηροδρομικά δυστυχήματα στο «ανθρώπινο λάθος», είναι για να αποσείσουν με αυτόν τον τρόπο τις δικές τους εγκληματικές ευθύνες.

Οσο, όμως κι αν προσπαθούν, η πραγματικότητα που έχουν διαμορφώσει οι ίδιοι με την πολιτική τους, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτό το «μοντέλο» εργασιακών σχέσεων που έχουν επιβάλει, αλλά και η γενικότερη φιλοσοφία για τη λειτουργία των σιδηροδρομικών μεταφορών, με... ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, το μόνο που μπορεί να «παράγει», εκτός από κέρδη στο κεφάλαιο, είναι σιδηροδρομικά ατυχήματα και ράγες «βαμμένες» με το αίμα επιβατών και σιδηροδρομικών.

Εν κατακλείδι, όσο δεν αλλάζει η βασική πολιτική επιλογή για τη λειτουργία του σιδηροδρόμου, και τα σιδηροδρομικά δυστυχήματα θα αυξάνονται με «γεωμετρική πρόοδο» και ανθρώπινες ζωές θα συνεχίσουν να θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους.