Νερό πίνουν στο όνομα της «εθνικής συναίνεσης» οι εκάστοτε κυβερνώντες καθώς την αναγνωρίζουν ως βασικό όρο για την εφαρμογή της αντιλαϊκής τους πολιτικής, με τις ελάχιστες δυνατές αντιστάσεις. Τη συναίνεση επικαλέστηκε χτες και η υπουργός Εξωτερικών, δηλώνοντας μετά τη συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής - στο οποίο μετέχουν όλα τα κόμματα πλην του ΚΚΕ - πως είναι πάντα ζητούμενο η εξασφάλιση «της μέγιστης δυνατής συναίνεσης ώστε να ενδυναμώνεται ο κεντρικός εθνικός στόχος». Στο ίδιο μήκος κύματος, βέβαια, κινήθηκαν οι δηλώσεις των εκπροσώπων του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ.

Συναίνεση όμως σε ποια βάση και για ποιο σκοπό; Η υπουργός Εξωτερικών μίλησε για κάποιον «κεντρικό εθνικό στόχο». Δε διευκρίνισε ποιος είναι αυτός και ποιον υπηρετεί. Αλλά δεν είναι εδώ το ζήτημα. Εμείς λέμε απλά ότι όπως ακριβώς δεν μπορεί να υπάρξει συναίνεση σε μια πολιτική ταξική υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου, που, κατ' απαίτησή του, πετσοκόβει εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, καταδικάζει τους εργαζόμενους και τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα στην ανέχεια και την πλήρη αδυναμία να ανταποκριθούν σε στοιχειώδεις ανάγκες τους, έτσι ακριβώς δεν μπορεί να υπάρξει συναίνεση στην εξωτερική πολιτική, η οποία χαράσσεται με γνώμονα τα συμφέροντα και τους σχεδιασμούς του μεγάλου κεφαλαίου, της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης.

Σε τι άραγε να συναινέσει ο ελληνικός λαός; Στη στήριξη των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε βάρος άλλων λαών και χωρών; Τι συμφέρον έχει να συναινέσει σε μια εξωτερική πολιτική που κυρίαρχο μέλημά της έχει το πώς θα δημιουργηθούν εκείνες οι προϋποθέσεις για επέκταση του ελληνικού μεγάλου κεφαλαίου σε τρίτες χώρες (π.χ. τις βαλκανικές) ώστε να γιγαντωθούν τα κέρδη του, εκμεταλλευόμενο κι άλλους λαούς και καταληστεύοντας τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές; Γιατί να συναινέσει σε μια εξωτερική πολιτική που ενθάρρυνε αμφισβητήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας;

Η εξωτερική πολιτική που ακολουθείται χρόνια τώρα και από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ είναι αδιέξοδη και επικίνδυνη για το λαό και τα συμφέροντά του. Πάει πολύ, λοιπόν, να ζητάνε από πάνω και τη συναίνεσή του. Αξίζει δε να σημειώσουμε ότι και η ίδια η δημιουργία του Εθνικού Συμβουλίου Εξωτερικής Πολιτικής (ΕΣΕΠ) αποσκοπούσε στη δημιουργία ενός τέτοιου κλίματος, στην κάλυψη των κυβερνητικών επιλογών με την επίφαση του «διαλόγου».

Εξάλλου το ότι δεν είχε στόχο την αναβάθμιση της συζήτησης και τη διαφάνεια μπροστά στον ελληνικό λαό, επιβεβαιώνεται και από την απόρριψη της πρότασης του ΚΚΕ κατά τη συζήτηση αναθεώρησης του Συντάγματος, για αναβάθμιση της Διαρκούς Επιτροπής Εξωτερικών και Αμυνας της Βουλής, που πλαισιωνόταν από επιμέρους προτάσεις για να γίνεται εκεί ουσιαστική συζήτηση για τα κρίσιμα θέματα της εξωτερικής πολιτικής. Αντ' αυτού προκρίθηκε το ΕΣΕΠ, που λειτουργεί έξω από τα πλαίσια του κοινοβουλευτικού ελέγχου, είναι ελεγχόμενο από την εκάστοτε κυβέρνηση, ενώ κρίσιμα θέματα της λειτουργίας του καθορίζονται με αποφάσεις του εκάστοτε ΥΠΕΞ και οδηγεί στην υποβάθμιση της Διαρκούς Επιτροπής της Βουλής μέσα από την «αλληλοεπικάλυψη». Καμία συναίνεση, ανάπτυξη της λαϊκής πάλης! Αυτή πρέπει να είναι η απάντηση του ελληνικού λαού.