Η ίδια η πορεία των πραγμάτων, η εμπειρία του λαού και το ένστικτό του, όλα συνομολογούν πως η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Κάθε δείκτης που σχετίζεται με τη ζωή τους αποτυπώνει τη ραγδαία επιδείνωση των όρων και συνθηκών της. Η ανεργία καλπάζει, το ίδιο και η υποαπασχόληση, το λαϊκό εισόδημα καθηλώνεται την ώρα που η ακρίβεια τραβάει σταθερά τον ανήφορο, την ώρα που στοιχειώδεις ανάγκες, όπως η μόρφωση, η Υγεία και η Πρόνοια, κοστίζουν ολοένα και περισσότερο για την εργατική λαϊκή οικογένεια.

Ως προς την περιγραφή της πραγματικότητας οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν πως «κάθε πέρσι και καλύτερα». Οπως θα συμφωνήσουν και ως προς τη διαπίστωση πως η έλευση της ΝΔ στο τιμόνι της διακυβέρνησης δε σηματοδότησε καμία υπέρ του λαού αλλαγή πορείας. Ιδια πολιτική, ίδιοι οι ευνοημένοι απ' αυτήν, μια χούφτα κεφαλαιοκράτες. Η διακηρυγμένη σε όλους τους τόνους προσήλωση της κυβέρνησης, με τη συναίνεση του ΠΑΣΟΚ, στην προώθηση των περιβόητων μεταρρυθμίσεων σκιαγραφεί ένα ακόμα πιο δύσκολο αύριο για την εργατική τάξη, συνολικά τον ελληνικό λαό.

Κι όμως, η πολυπόθητη διέξοδος απ' αυτή την κατάσταση είναι στα χέρια τους. Είναι το απλό που είναι δύσκολο να γίνει. Αλλά μπορεί και πρέπει να γίνει. Η ελπίδα βρίσκεται στην αλλαγή της κοινωνικής και πολιτικής συμπεριφοράς των εργαζομένων. Ούτε στο ΠΑΣΟΚ, ούτε στη ΝΔ, ούτε σε κανέναν απ' όσους φιλοδοξία τους έχουν πώς αποτελεσματικά θα διαχειριστούν τα συμφέροντα των λίγων τσαλαπατώντας αυτά των πολλών. Οσο ο λαός θα εναποθέτει σ' αυτούς την ελπίδα για καλύτερες μέρες τόσο θα βυθίζεται στην ανέχεια, την απελπισία, την ανασφάλεια.

Οι εργαζόμενοι μπορούν βάσιμα να ελπίζουν μόνο στην οργάνωση και την πάλη τους, με χαρακτηριστικά συνέπειας και συνέχειας, με προοπτική, με ανάδειξη των σύγχρονων αναγκών τους και απαίτηση για ικανοποίησή τους. Μπορούν βάσιμα να ελπίζουν στην πολιτικοποιημένη πάλη που θα συγκρούεται με την αντιλαϊκή πολιτική από τη σκοπιά των εργατικών, λαϊκών συμφερόντων. Η αλλαγή της πορείας της ζωής τους εξαρτάται από το πόσο οι ίδιοι θα συμβάλουν αποφασιστικά στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων: Στο συνδικαλιστικό κίνημα «αποκαθηλώνοντας» συμβιβασμένες πλειοψηφίες όπου αυτές κυριαρχούν. Στους δήμους και τις νομαρχίες «μαυρίζοντας» δημάρχους και νομάρχες οι οποίοι μετακυλίουν στις πλάτες τους τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής, που εφαρμόζουν τα κόμματα απ' τα οποία προέρχονται. Στην κεντρική «πολιτική σκηνή» αποδυναμώνοντας το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και έχοντας καταδικάσει οριστικά και αμετάκλητα στη συνείδησή τους την πολιτική που αυτά - ή άλλα ενδεχομένως κόμματα στο μέλλον - ακολουθούν.

Αν αποτελέσουν πυξίδα τα δικαιώματα, τα συμφέροντα, οι λαϊκές προσδοκίες, τότε η κατεύθυνση θα είναι αυτή της σύγκρουσης και ο προορισμός μια εξουσία απ' το λαό, για το λαό. Οι επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές μπορούν να σηματοδοτήσουν μια λαϊκή ανάταση, να αναπτερώσουν την ελπίδα, να ενισχύσουν αυτή τη φιλολαϊκή προοπτική, με μία μόνο προϋπόθεση: Την ψήφο στα αγωνιστικά ψηφοδέλτια συνεργασίας.