Επιλέγουν εδώ και μέρες να μένουν έξω από τις «στενές» σχολικές αίθουσες και τα αμφιθέατρα μιας Παιδείας κομμένης και ραμμένης στις ανάγκες των λίγων και όχι των δικών τους. Αρνούνται να υιοθετήσουν τα κριτήρια και τις προτεραιότητες με τις οποίες η πλουτοκρατία διαμορφώνει τη γνώση. Αναδεικνύουν τη δύναμη του συντονισμού, στην πάλη για την υπεράσπιση του δίκιου τους. Είναι οι μαθητές και οι φοιτητές, οι εκπαιδευτικοί και οι χιλιάδες άλλοι εργαζόμενοι που τις τελευταίες εβδομάδες διαδηλώνουν στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων, μικρών και μεγάλων, πόλεων σε όλη τη χώρα. Με απεργίες, καταλήψεις και άλλες πολύμορφες κινητοποιήσεις, στον αγώνα για το δικαίωμα σε μόρφωση ουσιαστική. Με τις ταξικές δυνάμεις να παλεύουν να βαθύνει το περιεχόμενο του αγώνα, να γίνει υπόθεση κάθε εργάτη και υπάλληλου η πάλη για μια Παιδεία των λαϊκών αναγκών.

Ξεχωριστό ρόλο σ' αυτό τον αγώνα έχουν οι νέοι εκείνοι που βρίσκονται αντιμέτωποι με λυσσαλέες προσπάθειες κατασυκοφάντησης και τρομοκρατίας, από εκείνους που με κάθε τρόπο επιδιώκουν να τους εγκλωβίσουν στην απραξία και το συμβιβασμό. Παιδιά που αντιστέκονται σε όσους θέλουν να παραδώσουν τα σχολεία στους ίδιους που λεηλατούν το δικαίωμα των γονιών τους στο μεροκάματο, στη σύνταξη, στην περίθαλψη. Και στα 13, στα 16, τα 18 τους χρόνια, δυναμώνουν έναν αγώνα αληθινό και ουσιαστικό, απ' αυτούς που μπορούν να γίνουν μόνο στους δρόμους, για την Παιδεία που έχουν ανάγκη τα λαϊκά στρώματα. Τονίζουν με τη στάση τους πως δεν αρκεί απλά να κάθεται κανείς στο θρανίο για «να γίνει άνθρωπος», για «να πάει μπροστά». Γιατί υπάρχουν κρίσιμα ερωτήματα που γυρεύουν απαντήσεις τώρα: Τι γνώσεις παράγονται; Σε ποιον παρέχονται; Με ποιον σκοπό; Για το συμφέρον ποιανού;

Είναι τα παιδιά, άλλα μικρότερα κι άλλα μεγαλύτερα, που απορρίπτουν το στείρο θυμό για την κατάντια του σχολείου και του πανεπιστημίου. Αρνούνται να μείνουν άπραγα στην οικονομική αιμορραγία την οποία συνεπάγεται για την οικογένειά τους η ιδιωτικοποίηση της Παιδείας. Ωριμάζουν μέσα στο καμίνι της συλλογικής πάλης και, μέσα από την περιφρούρηση της κατάληψης, τη γενική συνέλευση, από την άσκηση κριτικής, διδάσκουν και διδάσκονται πως ο ατομικισμός, που καλομελετημένα τους πλασάρει το σύστημα, δεν ωφελεί ούτε τον έναν, ούτε τους πολλούς.

Είναι τα ίδια παιδιά που, σε πείσμα όσων σήμερα τους αφαιρούν το δικαίωμα στην ολόπλευρη μόρφωση και αύριο θα τα αναγκάζουν να δουλεύουν μέχρι τα 70 για ένα κομμάτι ψωμί, επιλέγουν τη σύγκρουση και όχι τη συναίνεση. Σ' αυτά τα παιδιά, δε σφίγγουμε απλά το χέρι. Συστρατευόμαστε στο πλευρό τους με περηφάνια. Γιατί διαψεύδουν όσους πασχίζουν να πείσουν ότι η νεολαία είναι «καμένο χαρτί», ότι «δεν ενδιαφέρεται για τίποτα», «δεν κάνει τίποτα». Είναι τα παιδιά που κάνουν τους αγώνες τους λίπασμα για κάθε επόμενη αναμέτρηση με τις δυνάμεις που υπηρετούν το κεφάλαιο.