Αυτό επισημαίνεται, μεταξύ άλλων, στην εγκύκλιο του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, με θέμα την εκτέλεση του Κρατικού Προϋπολογισμού του 2007. Βρισκόμαστε, λοιπόν, μπροστά σε ένα φαινόμενο αντιφατικό και οξύμωρο; Οπου η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή ψηφίζει συγκεκριμένες δαπάνες Α και έρχεται η εγκύκλιος του υπουργείου Οικονομικών λίγες μέρες μετά και επί της ουσίας ανατρέπει την απόφαση της Βουλής, διακηρύσσοντας με τον πιο επίσημο τρόπο ότι οι δαπάνες αυτές δεν είναι δεδομένες και στο τέλος του χρόνου μπορεί να είναι μικρότερες; Μοιάζει αντιφατικό και αυθαίρετο. Δεν είναι, όμως, αν το εξετάσει κανείς από τη σκοπιά των άμεσων ταξικών συμφερόντων της άρχουσας τάξης - αλλά και από τη σκοπιά του πολιτικού συστήματος που την υπηρετεί. Το θέμα είναι η επίτευξη του σκοπού, η μείωση των δαπανών, στο όνομα της λεγόμενης δημοσιονομικής πειθαρχίας. Βεβαίως, δεν πρόκειται να κοπούν δαπάνες που τις καρπώνεται το κεφάλαιο, όπως επιδοτήσεις, κλπ. Επομένως, η καμπάνα χτυπά για τις κοινωνικές δαπάνες.

Η αστική τάξη, όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και γενικότερα της Δ. Ευρώπης, ποτέ δεν έκρυψε ότι οι Κρατικοί Προϋπολογισμοί, όλοι, και αυτοί της δεκαετίας του '70 και '80 και αυτοί της δεκαετίας του '90 και οι σημερινοί, από τη στιγμή που υπηρετούν συγκεκριμένες παραγωγικές σχέσεις, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, σε τελική ανάλυση, δεν είναι παρά εργαλεία αναδιανομής ενός μεγάλου μέρους του εισοδήματος, δηλαδή του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι (το υπόλοιπο το καρπώνονται οι επιχειρηματίες από την υπεραξία που κλέβουν), σε όφελος του κεφαλαίου. Επομένως, είναι μηχανισμοί στην υπηρεσία της αναπαραγωγής του.

Με δεδομένο αυτό, τίθεται το ερώτημα: Υπάρχουν διαφορές μεταξύ των προϋπολογισμών των δεκαετιών του '70 και του '80 και των σημερινών; Σαφώς και υπάρχουν. Πριν από 20 - 30 χρόνια, η αστική τάξη και το πολιτικό της σύστημα παραχωρούσαν ένα μέρος του κρατικού προϋπολογισμού για τη χρηματοδότηση της δημόσιας Παιδείας, της Υγείας, της Κοινωνικής Ασφάλισης. Στην ουσία τότε το κράτος είχε αναλάβει μεγάλο μέρος των δαπανών για την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, με την κάλυψη κοινωνικών αναγκών της εργατικής οικογένειας μέσω του κρατικού προϋπολογισμού. Με χρήματα φυσικά τα οποία κατά κύριο λόγο προέρχονταν από τη φορολογία των εργαζομένων.

Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος αυτών των αναγκών εμπορευματοποιείται-ιδιωτικοποιείται και μεταφέρεται στις πλάτες των ίδιων των εργαζομένων. Επιδίωξή τους είναι η ιδιωτική και εμπορευματοποιημένη Παιδεία, Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση, Πρόνοια, κλπ. Η μείωση της κρατικής χρηματοδότησής τους εξασφαλίζει μεγαλύτερες επιδοτήσεις στους επιχειρηματίες από το κράτος, άρα και ενίσχυσή τους. Ετσι εξηγούνται οι πολιτικές υποχρηματοδότησής τους, που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, έτσι και οι απειλές ότι ...καμία πίστωση δε θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Πρόκειται για άμεση, ωμή και σαφή προειδοποίηση του κεφαλαίου, το οποίο με κάθε επισημότητα απειλεί πως και όσες ακόμη κοινωνικές κατακτήσεις απέμειναν από τη λαίλαπα των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, δεν είναι δεδομένες. Ολες είναι υπό εξέταση, όλες, είτε έχουν προγραφεί, είτε θα προγραφούν στο μέλλον... Μας προειδοποιούν ότι ο εφιάλτης είναι ακόμα μπροστά μας. Στο χέρι μας είναι να μετατρέψουμε σε εφιάλτη τους τα ...οράματά τους.