Αλλεπάλληλες είναι τον τελευταίο καιρό οι προσπάθειες της ηγεσίας του ΣΥΝ, να οριοθετηθεί από το ΠΑΣΟΚ και, σίγουρα, θα πολλαπλασιαστούν όσο πλησιάζουν οι εκλογές. Μάλιστα, η έκταση της οριοθέτησης αυτής αποτελεί το αντικείμενο εσωκομματικής διαπάλης, που τον καιρό αυτό ξεδιπλώνεται στις γραμμές του. Ολ' αυτά, όμως, δε σημαίνουν την παραμικρή ουσιαστική αλλαγή της πολιτικής του ΣΥΝ, των βασικών στόχων και επιδιώξεών του. Από την όποια έκβαση της εσωκομματικής διαπάλης, μπορεί να εξαρτηθεί ο βαθμός έντασης του καιροσκοπισμού, της υποκρισίας και του τυχοδιωκτισμού, που - έτσι κι αλλιώς - χαρακτηρίζουν την πρακτική του, όχι όμως ο βασικός προσανατολισμός της πολιτικής του, όπου όλες οι ομάδες είναι σύμφωνες.

Πάμπολλες οι αποδείξεις για τα παραπάνω. Η όποια φραστική οριοθέτηση αφήνει πάντα ανοιχτή την πόρτα της μελλοντικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και συνοδεύεται μόνιμα από προσκλήσεις «αντινεοφιλελεύθερης» σύμπραξης. Συντηρεί συστηματικά τις «γέφυρες συνεργασίας» με το ΠΑΣΟΚ σε διάφορους τομείς (Τοπική Αυτοδιοίκηση, ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ, κ.λπ.), ενώ θεωρεί ως κυρίαρχη διαχωριστική γραμμή στην πολιτική ζωή της χώρας το ψευτοδίλημμα υπέρ ή κατά των «νεοφιλελεύθερων επιλογών». Και κυρίως, αντιμάχεται με λύσσα, σε όλα τα πολιτικά και κοινωνικά μέτωπα, την πολιτική του ΚΚΕ, την πολιτική της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής συσπείρωσης, τη διέξοδο του Λαϊκού Μετώπου πάλης και εξουσίας. Κι όχι μόνον αυτή. Ο διακηρυγμένος στόχος της ενίσχυσής του και πολύ περισσότερο της ανάδειξής του σε κορμό της «μεγάλης αριστεράς» είναι συνώνυμος - όπως ο καθένας καταλαβαίνει - με τη δραστική μείωση της επιρροής του ΚΚΕ ή την υπόκλισή του στη διαχειριστική πολιτική και τις επιδιώξεις του ΣΥΝ. Ακριβώς αυτό εννοεί η ηγεσία του, όταν μιλά για «ενότητα της αριστεράς»...

Το κρίσιμο πολιτικό ερώτημα, βέβαια, δεν είναι αν, πότε και με ποιους όρους θα υπάρξει η όποια μορφή γενικής συνεργασίας του ΣΥΝ με το ΠΑΣΟΚ, αλλά τι εκπροσωπεί η πολιτική της «αντινεοφιλελεύθερης» συσπείρωσης. Η τελευταία, καλλιεργεί την αυταπάτη της δήθεν δυνατότητας μιας φιλολαϊκής πολιτικής στο πλαίσιο του συστήματος, παραπέμποντας κυρίως στον τρόπο άσκησης της πολιτικής και στον τρόπο διαχείρισης της οικονομίας και όχι στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Προβάλλει, μάλιστα, ως η «εύκολη λύση», αφού δεν απαιτεί τη ρήξη με την ολιγαρχία του πλούτου και την εξουσία της, το ευρωενωσιακό οικοδόμημα και τους βασικούς κανόνες του (απελευθερώσεις, ανταγωνισμός, καπιταλιστική ενοποίηση, κ.λπ). Αποκρύπτει το γεγονός, πως η πολιτική των αντιδραστικών καπιταλιστικών διαρθρωτικών αλλαγών δεν είναι το αποτέλεσμα μιας συγκυριακής κυριαρχίας των όποιων νεοφιλελεύθερων δυνάμεων, αλλά η απάντηση στις εσωτερικές ανάγκες ανάπτυξης του σύγχρονου καπιταλισμού.

Γι' αυτό και η πολιτική αυτή εφαρμόζεται, με τη μια ή την άλλη μορφή διαχείρισης, απ' όλες τις κυβερνήσεις των καπιταλιστικών χωρών - συντηρητικές, σοσιαλδημοκρατικές, κεντροαριστερές κ.λπ. Και, βέβαια, συσκοτίζει την αλήθεια ότι ακόμη και η ελάχιστη απόπειρα εφαρμογής μιας φιλολαϊκής πολιτικής φέρνει στο προσκήνιο και απαιτεί απάντηση στο κρίσιμο θέμα της εξουσίας. Με δυο λόγια δηλαδή, και ανεξάρτητα από την όποια τύχη έχουν οι σχέσεις του ΣΥΝ με το ΠΑΣΟΚ, η πολιτική της «αντινεοφιλελεύθερης» συσπείρωσης βοηθά αντικειμενικά την κυρίαρχη πολιτική και το δικομματισμό, αποκρύπτοντας την ουσία των κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων, εμποδίζοντας τη ριζοσπαστικοποίηση των συνειδήσεων και σκορπίζοντας αυταπάτες. Και, μάλιστα, επειδή αυτό γίνεται με αριστερή φορεσιά και συνθηματολογία είναι ακόμη περισσότερο επιζήμια και επικίνδυνη για τα λαϊκά συμφέροντα...