Η αποκάλυψη του βασανισμού κρατουμένων στο Αστυνομικό Τμήμα Ομόνοιας δεν πρέπει να εκπλήσσει καθώς δεν αποτελεί μεμονωμένο γεγονός, ούτε κεραυνό εν αιθρία. Επιπλέον, δε φτάνει να προκαλεί αισθήματα οργής και αγανάκτησης, ούτε ξεπλένεται με τις όποιες τιμωρίες των βασανιστών. Καθημερινά, με το πρόσχημα των δήθεν «αθώων» προσαγωγών για αναγνώριση στοιχείων, εκατοντάδες νέοι και εργαζόμενοι αγωνιστές, καθώς και οικονομικοί μετανάστες γίνονται θύματα αστυνομικής βίας και τρομοκρατίας. Το θέμα είναι βαθιά πολιτικό. Δείχνει το καθεστώς που επιβάλλεται και επικρατεί στα Σώματα Ασφαλείας προκειμένου να εφαρμόζεται η κρατική τρομοκρατία. Αρα, αναδεικνύει και τις ευθύνες των κυβερνήσεων όλων των προηγούμενων χρόνων, και φυσικά της σημερινής της ΝΔ. Αλλωστε, αυτός ο πολυπλόκαμος μηχανισμός καταστολής και βίας δε δημιουργήθηκε το τελευταίο διάστημα, αλλά διαμορφώθηκε και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Και είναι αποτέλεσμα των συνολικότερων πολιτικών που ασκούνται υπέρ της πλουτοκρατίας και κατά των λαϊκών στρωμάτων, στο πλαίσιο πάντοτε της υλοποίησης των αντιδραστικών αρχών, αποφάσεων και κατευθύνσεων της ΕΕ (π.χ., Συνθήκη Σένγκεν, ευρωτρομονόμοι, ευρωφακέλωμα, κλπ.). Οι αντεργατικές πολιτικές συνεχίζονται, η λαϊκή αγανάκτηση διογκώνεται και ως αντίμετρα προβάλλουν τόσο η συκοφάντηση των αγωνιστικών ιδεών, η επιδίωξη τσακίσματος της προσωπικότητας και της συνείδησης αγωνιστών και η βίαιη αντιμετώπιση συνολικά των λαϊκών αγώνων.

Η κρατική βία και αστυνομοκρατία κατά τα αμερικανικά πρότυπα (ανάλογα πρότυπα είναι και αυτά των βασανισμών) απλώνεται στους δρόμους, στους τόπους δουλιάς, στις λαϊκές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις. Είναι βασικός προσανατολισμός των δυνάμεων καταστολής, στο πλαίσιο του εντεινόμενου αυταρχισμού που καλλιεργείται από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού ενάντια στον «εχθρό λαό». Ετσι μαθαίνουν στα Σώματα Ασφαλείας να αντιμετωπίζουν οποιονδήποτε ξεφύγει έστω και λίγο από το «μέτρο» τους. Με περιορισμό του δικαιώματος στη διαδήλωση, εργοδοτική τρομοκρατία ενάντια στα συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, κάμερες παρακολούθησης σε δημόσιους χώρους και σε χώρους εργασίας, μόρφωσης κλπ., προκλητική παρουσία των ΜΑΤ στις λαϊκές διαδηλώσεις, εγκληματική χρήση χημικών, χρωμόσφαιρες και συλλήψεις ανθρώπων στο σωρό, ωμή βία σε βάρος διαδηλωτών, κατασκευή ενόχων και άδικες προφυλακίσεις. Εφαρμογές, όλα τούτα, της πολιτικής τρομοκράτησης του ελληνικού λαού, που τελικά και νομοτελειακά καλλιεργούν το έδαφος για κάθε είδους αστυνομικές αυθαιρεσίες. Και που μάλιστα μένουν ουσιαστικά ατιμώρητα, σε μια έμμεση προτροπή να συνεχιστούν, αφού οι θλιβεροί πρωταγωνιστές τους τίποτε δεν έχουν να φοβούνται.

Τη δράση της κατασταλτικής μηχανής συμπληρώνουν οι απαγωγές Πακιστανών, οι «σκούπες» κατά των μεταναστών, οι προσαγωγές υπόπτων χωρίς στοιχεία γιατί έτσι νομίζουν τα όργανα καταστολής. Και μαζί το αντιδραστικό νομικό οπλοστάσιο για χτύπημα απεργών, επιστράτευση ναυτεργατών, «στήσιμο» «μαθητοδικείων», «αγροτοδικείων», ενώ επέτρεψε ακόμα και την επί 40ήμερο προφυλάκιση 19χρονου φοιτητή με μοναδικό πειστήριο συμμετοχής του σε στημένα επεισόδια τα πράσινα παπούτσια που φορούσε! Οι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές έχουν πείρα απ' αυτές τις πρακτικές, όταν δίπλα στο κτήνος που τους βασάνιζε βρισκόταν και ο επιστήμων ιατρός, για να δείξει πού το χτύπημα δε θα αφήσει σημάδι... Το σύστημα θωρακίζεται, λαμβάνει όλο και σκληρότερα μέτρα για να περνά την πολιτική του. Ο λαός πρέπει να βγάλει τα πολιτικά συμπεράσματά του. Να αντισταθεί αγωνιστικά στον αυταρχικό κατήφορο. Αλλά και με την ψήφο του, στηρίζοντας το ΚΚΕ, να αποδυναμώσει το δικομματισμό και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου που εκτρέφουν αυτές τις πολιτικές βίας.