Από μόνες τους οι υποσχέσεις που αφειδώς μοιράζουν οι δικομματικοί συνεταίροι αποτελούν ομολογία της δέσμευσής τους να συνεχίσουν απαρέγκλιτα στην εφαρμογή της βαθιά αντεργατικής - αντιλαϊκής πολιτικής, που με αξιοζήλευτη συνέπεια από κοινού δεκαετίες τώρα προωθούν. Οι υποσχέσεις τους δεν αποτελούν ούτε καν κάποιες γενικευμένες για όλους παροχές στη βάση συγκεκριμένων αναγκών. Είναι το απαύγασμα μιας πολιτικής πτωχοκομείου με το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα», την «ελάχιστη σύνταξη», των προγραμμάτων τύπου «Βοήθεια στο σπίτι», κατάρτισης και επανακατάρτισης και των «ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης». Και όλ' αυτά για να ανακουφίσουν τάχα τις «ευπαθείς ομάδες» πληθυσμού, δηλαδή τους εξαθλιωμένους. Και όχι για τις εργατικές, τις λαϊκές οικογένειες, που μπορεί ακόμη να μην έφτασαν στο επίπεδο της εξαθλίωσης, αλλά τα βγάζουν πέρα κάνοντας έκπτωση στην κάλυψη των αναγκών τους. Στερούνται π.χ. τις διακοπές ή δουλεύουν και δυο δουλιές, για να μορφώσουν τα παιδιά.

Η υπόσχεση για «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» πρέπει να εισπραχθεί από το λαό μόνο ως υπόσχεση εγγυημένης φτώχειας και εξαθλίωσης. Η υπόσχεση για προγράμματα κατάρτισης ή παροχής κοινωνικών υπηρεσιών ως εγγύηση παρατεταμένης ανεργίας και της παραπέρα υποχώρησης του κράτους από την υποχρέωσή του να παρέχει σύγχρονες, ποιοτικά αναβαθμισμένες κοινωνικές υπηρεσίες. Αυτόν το ρόλο καλούνται να παίξουν τα ποικιλώνυμα προγράμματα, να υποκαθιστούν προσωρινά την παντελή απουσία δομών που θα εξασφάλιζαν τέτοιες υπηρεσίες στο λαό, να αμβλύνουν τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση σε κάποια τμήματα των λαϊκων στρωμάτων. Είναι γνωστός, άλλωστε, ο απολογισμός π.χ. των προγραμμάτων κατάρτισης. Μια περιφορά ανέργων από πρόγραμμα σε πρόγραμμα, τόσο ώστε να ξεθυμάνει η οργή τους, να καλλιεργηθούν φρούδες ελπίδες, πριν καταλήξουν και πάλι στη στρατιά των ανέργων. Συγχρόνως, άφθονο χρήμα να ρέει ζεστό στις τσέπες των κεφαλαιοκρατών, μέσω των «ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης», που πληρώνονται για να εκμεταλλεύονται και να ξεζουμίζουν τους εργάτες πριν τους πετάξουν στο δρόμο και τους αντικαταστήσουν με άλλους επιδοτούμενους είτε η επιδότηση αφορά στο ασφάλιστρο, είτε στο μεροκάματο.

Ομως, η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα δικαιούνται όλα όσα παράγουν με τη δουλιά και τον ιδρώτα τους και δεν τους επιστρέφεται ούτε ένα ψίχουλο. Κριτήριο μπροστά στην εκλογική μάχη για όλους αυτούς πρέπει να αποτελέσουν οι σύγχρονες ανάγκες τους. Η ανάγκη για σταθερή δουλιά με ικανοποιητικές αποδοχές, για αξιοπρεπείς συντάξεις, για δημόσιο δωρεάν σύστημα Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας, με παροχή σύγχρονων αναβαθμισμένων υπηρεσιών. Και όλα αυτά για όλους. Τους έπιασε ο πόνος τάχα για κάποιους χαμηλοσυνταξιούχους (εδώ που τα λέμε είναι η συντριπτική πλειοψηφία), αλλά η χαμηλή σύνταξη προέρχεται από τους χαμηλούς μισθούς. Και την ίδια ώρα αυξάνονται οι χαμηλόμισθοι. Μ' αυτό τον τρόπο επιτυγχάνουν και το «διαίρει και βασίλευε» ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους βολεύει για να περνάνε ανεμπόδιστα την αντιλαϊκή πολιτική.

Χρωστάνε στο λαό τα πάντα. Αλλά εξοφλούν γραμμάτια μόνο στην πλουτοκρατία. Οι υποσχετικές που του μοιράζουν δεν είναι μόνο άνευ αντικρίσματος, είναι επικίνδυνες. Είναι ευκαιρία η εκλογική μάχη να κερδίσει κάτι κι ο λαός και θα κερδίσει στο βαθμό που η επόμενη μέρα βρει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ αποδυναμωμένα και αναδείξει ένα ισχυρό ΚΚΕ. Είναι το πρώτο απαραίτητο βήμα σε μια κατεύθυνση που μόνο κέρδη θα έχει ο λαός αν την ακολουθήσει.