Οι προσκλήσεις που απηύθυνε η κυβέρνηση της ΝΔ για συμμετοχή στον «κοινωνικό διάλογο» σηματοδοτούν μια στρατηγικής σημασίας τακτική κίνηση της κυβέρνησης για την υλοποίηση των αντιδραστικών αλλαγών στο ασφαλιστικό σύστημα, οι οποίες είχαν δρομολογηθεί προεκλογικά. Ο «κοινωνικός διάλογος» δεν έχει στόχο, ούτε και μπορεί, να αλλάξει στο ελάχιστο το χαρακτήρα των προαποφασισμένων αλλαγών. Δεν είναι αυτός ο ρόλος για τον οποίο τον επινόησαν το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του. Πραγματικός του στόχος είναι να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι το κεφάλαιο και οι εργαζόμενοι είναι δυνατόν να συνεργαστούν και να βρουν, δήθεν, τη «χρυσή τομή» που να εξυπηρετεί και τους δύο. Με άλλα λόγια, ο «κοινωνικός διάλογος» στοχεύει να συγκαλύψει ότι το κεφάλαιο και οι εργάτες έχουν εκ διαμέτρου αντίθετα συμφέροντα.

Τη διαδικασία του «κοινωνικού διαλόγου» έχουν εδώ και χρόνια αποδεχτεί οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση». Ηταν αυτοί που συμμετείχαν στο «αλισβερίσι», το οποίο οδήγησε στο νόμο Ρέππα. Το ΠΑΣΟΚ και ο ΛΑ.Ο.Σ, όπως αναμενόταν, δήλωσαν «παρών» στο προσκλητήριο της κυβέρνησης. Οσο για τον ΣΥΝ, κάτω από την άρνηση για συμμετοχή στο «διάλογο» κρύβει επιμελώς την πάγια τακτική του οπορτουνισμού. Οτι, δηλαδή, αντιμετωπίζει αυτή τη διαδικασία όχι από θέση αρχών, ούτε από θέση υπεράσπισης των εργατικών συμφερόντων, άλλωστε το παρελθόν του το 'χει αποδείξει, αλλά ευκαιριακά, ανάλογα με το τι νομίζει ότι τον συμφέρει στη δοσμένη στιγμή. Στη σχετική ανακοίνωση άφησε να εννοηθεί ότι μέχρι και την τελευταία ώρα σκεφτόταν τη συμμετοχή του, η οποία απορρίφθηκε μόλις μετά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης. Σαν να περίμενε να ακούσει κάτι διαφορετικό από τη ΝΔ.

Αυτή είναι η μια πλευρά. Η άλλη έχει να κάνει με τον προσανατολισμό όλων αυτών που όψιμα και δημαγωγικά εμφανίζονται να διαφωνούν με τους αντιασφαλιστικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης, όπως κάνει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, προβάλλοντας αντιρρήσεις σε επιμέρους μόνο πλευρές των προωθούμενων αλλαγών. Οι προτάσεις που θέτει, τα αιτήματα που διατυπώνει η συνδικαλιστική πλειοψηφία, κινούνται στη λογική του εφικτού και των αντοχών της οικονομίας. Δεν ξεστρατίζουν από τη στρατηγική επιλογή εξυπηρέτησης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Και τελικά συγκλίνουν στη λογική ότι είναι δυνατόν να συγκεραστούν τα συμφέροντα εργαζομένων και κεφαλαίου, ότι είναι εφικτή η ταξική συνεργασία χωρίς να θιχτούν εργασιακά ή άλλα δικαιώματα!

Από την αρχή το ΚΚΕ τάχθηκε κατά του «κοινωνικού διαλόγου». Στάση συνεπής και πάγια, όχι αποτέλεσμα ευκαιριακών χειρισμών. Μπροστά στη νέα επίθεση, καλεί τους εργαζόμενους σε ανειρήνευτη ταξική πάλη. Με αιτήματα ξεκάθαρα, διαμορφωμένα με κριτήριο τα συμφέροντα των εργαζομένων. Να μην περάσουν οι αντιασφαλιστικοί σχεδιασμοί. Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Υιοθέτηση και διεκδίκηση του πλαισίου αιτημάτων του ΠΑΜΕ για την Κοινωνική Ασφάλιση. Στους εργαζόμενους μένει να απορρίψουν κάθε «κοινωνικό διάλογο», να απορρίψουν τα «ναι μεν αλλά», τη διγλωσσία και το εμπόριο ψεύτικων ελπίδων. Να συμμετάσχουν ενεργά στην υπόθεση υπεράσπισης των συμφερόντων της τάξης με τη μαζική παρουσία τους στα συλλαλητήρια που οργανώνουν οι ταξικές δυνάμεις στις 7 του Νοέμβρη, σε τροχιά κλιμάκωσης του αγώνα.