Με γοργούς ρυθμούς προωθείται η διαμόρφωση της νέας Διοικητικής Δομής της χώρας από την κυβέρνηση της ΝΔ. Ο «Καποδίστριας 2» - όπως ονομάζεται το σχετικό σχέδιο - αναμένεται να ψηφιστεί μέχρι το τέλος του 2007, ενώ, ήδη τα πρώτα δημοσιεύματα προϊδεάζουν. Την περασμένη Κυριακή, δημοσιεύτηκε σε εφημερίδα ρεπορτάζ με θέμα τη μείωση των περιφερειών σε 6 από 13, των νομαρχιών σε 16 από 52 και των δήμων σε 400 από 1.030 που είναι σήμερα. Με το σχέδιο του Καποδίστρια 2 συμφωνούν και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Εκπρόσωποι του ΣΥΝ στα συλλογικά όργανα της Αυτοδιοίκησης επίσης έχουν συμφωνήσει.

Το κρίσιμο ερώτημα, ωστόσο, δεν είναι το τυπικό ζήτημα αυτής της αλλαγής ούτε με ποιο τρόπο θα γίνει η νέα Διοικητική Δομή, η μορφή δηλαδή που θα πάρει ο νέος διοικητικός χάρτης της χώρας. Η ουσία βρίσκεται στο γιατί γίνεται. Στο περιεχόμενο δηλαδή αυτής της μεταρρύθμισης και στις συνέπειές της στους εργαζόμενους και στα λαϊκά στρώματα. Αυτό που επιδιώκουν είναι η δημιουργία ενός ακόμα πιο αποτελεσματικού ταξικού μηχανισμού, προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου. Σε αυτή την κατεύθυνση, παίζει ιδιαίτερο ρόλο η Τοπική Αυτοδιοίκηση, ως ένας μηχανισμός του αστικού κράτους, που υλοποιεί αντιλαϊκή πολιτική.

Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι: πίσω από τις διακηρύξεις τους περί «αποκέντρωσης του κράτους» και «αυξημένης επιχειρησιακής ικανότητας και λειτουργικής και οικονομικής αυτοδυναμίας», βρίσκεται η επιδίωξη για ενίσχυση της καπιταλιστικής ανάπτυξης αφού δημιουργούνται καλύτερες συνθήκες επενδύσεων των επιχειρηματικών ομίλων. Βρίσκεται επίσης η πρόθεσή τους να διασπάσουν τον ενιαίο χαρακτήρα κοινωνικών τομέων όπως η Υγεία, η Πρόνοια και η Παιδεία και να διευκολύνουν έτσι την εμπορευματοποίησή τους και το πέρασμά τους στα χέρια μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων.

Ορισμένα παραδείγματα από τη διεθνή εμπειρία: στη Βρετανία η αποκέντρωση της εκπαίδευσης είχε σαν αποτέλεσμα το συχνό κλείσιμο σχολείων από την Τοπική Αυτοδιοίκηση λόγω έλλειψης πόρων. Στην Ιρλανδία η αποκέντρωση των σχολείων σε επίπεδο δήμου και περιφέρειας οδήγησε τα σχολεία σε επιχειρηματικές δραστηριότητες και 4ωρη εργασία γονιών, μαθητών και εκπαιδευτικών μετά το μεσημέρι για εξεύρεση πόρων.

Τις προϋποθέσεις για μια τέτοια «αποκέντρωση», η άρχουσα τάξη τις έχει ήδη διαμορφώσει στη χώρα μας. Με τον πρώτο «Καποδίστρια», υπονόμευσαν και υποβάθμισαν Παιδεία, Υγεία και Πρόνοια και τώρα έρχονται να δώσουν τη χαριστική βολή. Το κρίσιμο, τελικά, ερώτημα είναι «ανάπτυξη από ποιον, για ποιον». Οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν ξεκάθαρο ότι η ανάπτυξη προς όφελος του λαού, δε γίνεται με διοικητικές αλλαγές. Το θέμα είναι ποιος ελέγχει την αναπτυξιακή διαδικασία, ποιο είναι το αποτέλεσμά της και ποιος ωφελείται.

Με αυτό το κριτήριο πρέπει να παλέψουν ενιαία, ενάντια στα σχέδια για τον Καποδίστρια 2. Χωρίς να ξεγελαστούν από τα... τοπικιστικά αποπροσανατολιστικά διλήμματα όπως π.χ. πού θα είναι η έδρα του δήμου ή της νομαρχίας. Αλλά με βάση τις ανάγκες της εργατικής τάξης. Που μόνο ένα ενιαίο δημόσιο δωρεάν σύστημα Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας μπορεί να καλύπτει πλήρως. Ο σχεδιασμός μιας ανάπτυξης ανά τομέα και κλάδο, με τα μέσα παραγωγής να είναι κοινωνική ιδιοκτησία και σύμφωνα με τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας, τις αναπτυξιακές δυνατότητες και προοπτικές προς όφελος των εργαζομένων, μπορεί να οδηγήσει στη λαϊκή ευημερία.