Γνωρίζουν πολύ καλά, ότι το ποσοστό αυτό, πέραν της κοινοβουλευτικής καταγραφής, δεν υποδηλώνει τίποτα περισσότερο, καθώς ο ελληνικός λαός μπορεί μεν να ψήφισε ό,τι ψήφισε και κάτω από τους δεδομένους όρους που έγινε η εκλογική μάχη, αλλά δεν είναι και διατεθειμένος να αυτοκτονήσει. Η άποψή του, που τη διακρίνει απεριόριστη δυσπιστία απέναντι στην κυβέρνηση, αλλά και την αξιωματική αντιπολίτευση και είναι από επιφυλακτική μέχρι αρνητική για την πολιτική της ΟΝΕ και του ΝΑΤΟ, δεν άλλαξε μέσα στην κάλπη. Για το λόγο αυτό σπεύδουν να τσιμεντάρουν τη λαϊκή συνείδηση, ερμηνεύοντας το εκλογικό ποσοστό ως «εν λευκώ» εξουσιοδότηση για την πολιτική τους. Πάνε να προλάβουν αυτά που έρχονται. Να βάλουν στο «γύψο» τη λαϊκή συνείδηση.

Μιλάνε, όμως, για εξουσιοδότηση του λαού στην εφαρμογή αυτής της πολιτικής. Πότε, άραγε, ρωτήθηκε ο λαός; Αν ανατρέξει κανείς στην προεκλογική περίοδο το μόνο που θα διαπιστώσει είναι ότι αυτή η περιβόητη εξουσιοδότηση αφορούσε το ποιος θα δώσει το δεκαχίλιαρο στους χαμηλόμισθους και ποιος θα δώσει το υψηλότερο φιλοδώρημα στους χαμηλοσυνταξιούχους. Σε αυτή, τη χωρίς ίσως προηγούμενο επιχείρηση εξαπάτησης του λαού και αλλοίωσης του εκλογικού του κριτηρίου καμία κουβέντα δεν έκαναν οι δύο πόλοι του δικομματισμού, για τα σοβαρά προβλήματα του λαού και του τόπου.