Ακόμα και με «μαγειρεμένα» στοιχεία της ΕΕ σχετικά με τη φτώχεια (που υπολείπονται πολύ από την πραγματική εικόνα) αναφέρεται ότι «το 21% των ελληνικών νοικοκυριών αντιμετωπίζει το φάσμα της φτώχειας». Επίσης, ότι ...οι κοινωνικού χαρακτήρα παροχές - ενισχύσεις στους ενήλικες και παιδιά ελάχιστα τους απομακρύνουν από τον κίνδυνο της φτώχειας, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε άλλες χώρες της ΕΕ και καταλήγει ...σε διαχειριστικού χαρακτήρα παραινέσεις για καλύτερη διάθεση και κατανομή στους φτωχούς. Την ίδια ώρα, σε εξέλιξη βρίσκεται η επίθεση στα κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων από την κυβέρνηση της ΝΔ.

Οι καπιταλιστές σε όλη την ΕΕ και τα πολιτικά όργανά τους ένα πράγμα δε θέλουν να βάλουν σε αμφισβήτηση, τα κέρδη και υπερκέρδη του κεφαλαίου, ως τάξης. Αλλά κάποιοι επιμένουν να μιλάνε για μια πιο «δίκαιη διανομή» από τον κλεμμένο πλούτο από τους εργάτες. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Μπορεί μια άλλη διαχείριση να ικανοποιήσει πραγματικά τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων; Από όλες τις δυνάμεις του ευρωμονόδρομου, που έχουν στην ουσία την αντίληψη ενός «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», προβάλλεται ότι αν αλλάξει η διακυβέρνηση της χώρας και αλλάξει το «μείγμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής» στο πλαίσιο του συστήματος και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και των δεσμεύσεων, μπορούν να υπάρξουν φιλολαϊκές λύσεις. Κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους.

Στη σημερινή φάση ανάπτυξης του συστήματος, οι εφαρμοζόμενες πολιτικές δεν είναι ιδιοτροπία κάποιων κυβερνήσεων. Το χτύπημα των δικαιωμάτων σε όλα τα επίπεδα, την Εργασία, την Πρόνοια, την Υγεία, την Παιδεία, δε γίνεται τυχαία. Αλλά γιατί αυτό εξυπηρετεί τις ανάγκες του κεφαλαίου, για να μπορεί να αυξάνει τα κέρδη του μέσα από τη μείωση αυτού που ονομάζουν οι αστοί «εργατικό κόστος». Αν οι εργάτες, οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης και του χωριού, οι νέοι από τα λαϊκά στρώματα, υιοθετήσουν αυτήν τη «λογική», τότε, ουσιαστικά, λένε ΝΑΙ σε μια ζωή χωρίς δικαιώματα. Αφαιρούνται από το γεγονός ότι για να υπάρξει παραγωγή, για να κινηθεί η οικονομία, πρέπει να υπάρχουν εργάτες. Αυτοί βάζουν σε λειτουργία τα μέσα παραγωγής, αυτοί, οι εργαζόμενοι, παράγουν όλο τον πλούτο. Αυτόν τον πλούτο, όλον το πλούτο, πρέπει να διεκδικήσουν οι εργαζόμενοι, βάζοντας πλώρη για τη δική τους εξουσία.

Σε αυτόν το δρόμο καλεί το ΚΚΕ το λαό να κατακτήσει ο ίδιος την εξουσία. Είναι μονόδρομος για την ικανοποίηση των συλλογικών του δικαιωμάτων, των αναγκών του. Σ' αυτήν την πολιτική πρόταση συσπειρώνει δυνάμεις, καλεί σε κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα σε ταξική αγωνιστική βάση. Λέει ότι πραγματικά φιλολαϊκές λύσεις μπορούν να προκύψουν μόνο σε ρήξη με τη στρατηγική του κεφαλαίου, σε ρήξη με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Ο δρόμος αυτός είναι δύσκολος, θέλει βαθιές αλλαγές στη συνείδηση, θέλει και θυσίες, αλλά είναι μονόδρομος και οι θυσίες αυτές είναι πολύ λιγότερες από αυτές που καταβάλλουν σήμερα οι εργαζόμενοι με την ανοχή ή υποταγή στο σύστημα.

Το ΚΚΕ προτείνει ριζικές αλλαγές στην οικονομία, που είναι ρεαλιστικές με τη σημερινή ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, αλλά απαιτούν κοινωνικοποίηση των βασικών και συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής με λαϊκό έλεγχο και πανεθνικό σχεδιασμό σε όλους τους τομείς. Γι' αυτό η πρόταση του ΚΚΕ είναι στην άλλη όχθη από τις πολιτικές διαχείρισης, είναι σε ρήξη με το σύστημα, τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.