Και τα μεν κόμματα της πλουτοκρατίας ΝΔ - ΠΑΣΟΚ προσπαθούν, τάχα, να αναδείξουν την «κοινωνική ευθύνη» των μονοπωλίων και τη δυνατότητα αντιμετώπισης της απόλυτης κυριαρχίας τους που σημαίνει δράση για το μέγιστο κέρδος, με τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους που έχει ανακηρύξει σε «μεγάλη ιδέα» την επιχειρηματικότητα και την ανταγωνιστικότητα. Ο δε οπορτουνισμός, με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλει την απίθανη διέξοδο μιας πολιτικής που θα πετυχαίνει τη λιγότερη κερδοφορία με την ανακούφιση της φτώχειας!

Στις σημερινές συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης, στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, όπου κατεδαφίζονται εργατικές κατακτήσεις και λαϊκά δικαιώματα, π.χ. Ασφαλιστικό, Εργασιακά, Παιδεία, Υγεία, με στόχο τη μεγέθυνση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, ως στρατηγική για τη διευκόλυνση της αναπαραγωγής του κεφαλαίου, η διατύπωση τέτοιων απόψεων αποτελεί όχι μόνο αποπροσανατολισμό, αλλά και χειραγώγηση, υποταγή του λαού στο σύστημα. Προκαλούν όταν επιχειρούν να πείσουν ότι οι καπιταλιστές θα μετατρέψουν την ακόρεστη δίψα τους για κερδοφορία σε κοινωνική ευαισθησία. Το παράδειγμα των ΗΠΑ, με το δελτίο διανομής βασικών ειδών διατροφής, όπως ρύζι και στάρι, στους εξαθλιωμένους, δείχνει πως κερδοφορία και ικανοποίηση λαϊκών αναγκών είναι σαν τη φωτιά με το νερό.