Τις τελευταίες μέρες, με ένα μπαράζ δηλώσεών τους, κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ υπενθύμισαν ότι στόχος του κόμματός τους στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, αυτονόητα, θα είναι η αυτοδυναμία. Οι δηλώσεις αυτές ήρθαν και «κούμπωσαν» με τα ευρήματα πρόσφατων δημοσκοπήσεων, που - όλως τυχαίως; - δείχνουν τάσεις ενίσχυσης του δικομματισμού. Η συζήτηση περί της ανάγκης αυτοδύναμων κυβερνήσεων είναι παλιά, γνώριμη και απαιτούμενη από την πλουτοκρατία, ως η καλύτερη γι' αυτήν και πιο σίγουρη μορφή κυβερνητικής εξουσίας. Αυτή, λοιπόν, η επιδίωξη αναζωπυρώνεται, γαρνιρισμένη με την απαραίτητη κινδυνολογία περί αδύναμων κυβερνήσεων, μη σταθερών κ.λπ., με δεδομένη την εκφρασμένη λαϊκή δυσαρέσκεια και στα δυο κόμματα του δικομματισμού. Ταυτόχρονα, βέβαια, και για παν ενδεχόμενο, εξακολουθεί, αργά αλλά σταθερά, να ζυμώνεται η προοπτική μιας κυβέρνησης μετεκλογικής συνεργασίας κυρίως ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στο Συνασπισμό, με δεδομένη την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ. Και αυτό επειδή το ΠΑΣΟΚ υπόσχεται ότι ακόμη και αυτοδύναμο θα διευρύνει τη «λαϊκή βάση» στήριξης μιας τέτοιας κυβέρνησης.

Ολα αυτά δεν είναι καθόλου άσχετα, απεναντίας συνδέονται απόλυτα με τη γενικότερη κατάσταση που επικρατεί, συστατικά στοιχεία της οποίας είναι: Η προώθηση με όσο το δυνατόν ταχύτερους ρυθμούς των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων σε μια σειρά τομείς, όπως η Παιδεία, η Υγεία, οι εργασιακές σχέσεις, το Ασφαλιστικό κ.ά. Η επιδερμική κριτική που ασκούν σ' αυτήν την πολιτική το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, αποπροσανατολίζοντας το λαό με ευφυολογήματα περί «νεοφιλελεύθερων στρεβλώσεων», «ανίκανης κυβέρνησης» κι άλλα τέτοια, συσκοτίζοντας ότι πρόκειται για στρατηγική που ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου, μονόδρομο για τους πολιτικούς του εκπροσώπους, όποιας απόχρωσης.

Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα που δυσανασχετούν από την πολιτική της ΝΔ δεν πρέπει ούτε λεπτό να ξεχάσουν πως αυτή είναι η πολιτική που πρεσβεύει και το ΠΑΣΟΚ. Και όσοι σήμερα κάνουν το βήμα αμφισβήτησής τους, να τους εγκαταλείψουν οριστικά. Να μην πισωγυρίσουν ούτε άμεσα στο όνομα του κάλπικου διλήμματος της ακυβερνησίας (τίποτα δεν έχει να φοβηθεί ο λαός από ένα τέτοιο ενδεχόμενο γιατί δυσκολεύει την πλουτοκρατία), ούτε έμμεσα, εμπιστευόμενοι κόμματα, όπως ο ΛΑ.Ο.Σ. και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, παίχτες στο ίδιο παιχνίδι, στο ίδιο γήπεδο με το δικομματισμό. Ο δεύτερος με ρόλο πολλαπλά επιζήμιο για το λαό και το κίνημα, αφού στο όνομα της «αριστεράς» προσπαθεί να «προσηλυτίσει» στον ευρωενωσιακό «ναό» του κεφαλαίου.