Μεθοδικά ανακινείται και πάλι η συζήτηση περί αυτοδύναμων κυβερνήσεων. Στελέχη του ΠΑΣΟΚ παρουσιάζονται να ερίζουν για το αν πρέπει εξαρχής να στοχεύσουν στην αυτοδυναμία και κατόπιν να επιδιώξουν συνεργασία με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ή το αντίστροφο, μέσω της συνεργασίας να κατακτηθεί η αυτοδυναμία στις επικείμενες εκλογές. Στη συζήτηση αυτή συμμετέχει προθύμως και η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που καταλογίζει στο ΠΑΣΟΚ «μονομανία της εξουσίας» και το καλεί να επιλέξει «ή αυτοδυναμία ή συνεργασίες».

Συζήτηση επί της ...διαδικασίας μιας σύμπραξης, που «πατά» στην πανθομολογούμενη παραδοχή πως αυτές οι δύο πολιτικές δυνάμεις βαδίζουν στην ίδια σοσιαλδημοκρατική κατεύθυνση. Κοινή και για τις δύο η φιλοδοξία της διαχείρισης του συστήματος. Την οποία επί του παρόντος και κατά την εκτίμησή τους ασκεί μια «κακή», «δεξιά» κυβέρνηση. Ως τη στιγμή, όπως ισχυρίζονται, που θα την ασκήσει υπέρ του λαού μια κυβέρνηση των «προοδευτικών δυνάμεων». Μια τέτοια κυβέρνηση θα «ανακτήσει το δημόσιο έλεγχο» σε επιχειρήσεις όπως ο ΟΤΕ, θα ενεργοποιήσει «μηχανισμούς ελέγχου» της αγοράς, θα υποκινήσει ...κίνημα καταναλωτών που θα επιβάλει τον ... υγιή ανταγωνισμό και θα αντιμετωπίσει έτσι την ακρίβεια, ισχυρίζονται τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Εμπαίζουν το λαό, αναπαράγουν σκόπιμα μια αποπροσανατολιστική συζήτηση που στόχο έχει να εγκλωβίσει τους εργαζόμενους, πλατιά λαϊκά στρώματα, στη χίμαιρα της «φιλολαϊκής διαχείρισης» του καπιταλισμού, στον ανεδαφικό στόχο να τεθούν «οι άνθρωποι πάνω απ' τα κέρδη». Καμία κυβέρνηση, αυτοδύναμη ή συνεργασίας, δεν μπορεί στο πλαίσιο του καπιταλισμού να εγγυηθεί τη λαϊκή ευημερία. Ούτε καν στοιχειώδη μέτρα ανακούφισης του λαού απ' τα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Καμία κυβέρνηση δεν μπόρεσε σε καμία χώρα. Οπου απέσπασαν με τέτοια συνθήματα τη λαϊκή ψήφο απέδειξαν την επομένη κιόλας ότι ήταν κάλπικα. Γαλλία, Ιταλία είναι ατράνταχτα παραδείγματα.

Πολύ περισσότερο, όταν μιλάμε για πολιτικές δυνάμεις που ούτε καν τη λέξη «καπιταλισμός» τολμούν να αρθρώσουν, ούτε μια κουβέντα ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση της οποίας είναι πιστοί θιασώτες, κι εφευρίσκουν διαχωριστικές γραμμές τύπου δεξιά - αντιδεξιά. Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις είναι μονόδρομος για το μεγάλο κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Η μόνη υπαρκτή διαχωριστική γραμμή σήμερα είναι αυτή ανάμεσα στο λαό και τα μονοπώλια. Και το ζητούμενο είναι η όξυνση της κοινωνικοπολιτικής πάλης του λαού ενάντια στην πλουτοκρατία, την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά της και τους πολιτικούς εκπροσώπους στους οποίους εντάσσεται η ΝΔ αλλά και το ΠΑΣΟΚ.

Οι εργαζόμενοι, οι άνθρωποι του μόχθου να μην επιτρέψουν στους επίδοξους διαχειριστές του συστήματος να ανακόψουν τις τάσεις ριζοσπαστικοποίησής τους, να τους αποπροσανατολίσουν απ' την αναγκαία κατεύθυνση που πρέπει να πάρει ο αγώνας τους που οφείλει να στοχεύσει στην καρδιά του προβλήματος, για να λυθεί αυτό προς όφελός τους. Η δική τους απάντηση να είναι μία: Λαϊκή συμμαχία, πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, για τη λαϊκή εξουσία. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει και όσοι το ισχυρίζονται απλώς τους κοροϊδεύουν.