Μια νέα «Μανωλάδα», λίγα μόλις μέτρα από το κέντρο της Αθήνας, αποκάλυψε προχτές ο «Ρ» στο πρωτοσέλιδό του. Σε ένα σύγχρονο κάτεργο του Βοτανικού, 180 μετανάστες εργάτες παλεύουν σκυμμένοι στις ραπτομηχανές για ένα μεροκάματο. Δουλεύουν ασταμάτητα, πάνω από 12 ώρες τη μέρα, ακόμα και τις Κυριακές. Και το χειρότερο, ο εργοδότης διεκδικεί να έχει πάνω τους δικαίωμα ζωής και θανάτου. Γι' αυτό και την προηγούμενη Δευτέρα εξαπέλυσε με τραμπούκους δολοφονική επίθεση σε βάρος όσων μεταναστών αρνήθηκαν να δουλέψουν Κυριακή, σακατεύοντας στην κυριολεξία τα κορμιά τους.

Οι εικόνες αυτές δεν ξεπήδησαν από το παρελθόν της δουλοκτητικής κοινωνίας. Είναι βγαλμένες από το παρόν ενός συστήματος που έχει στην κυριολεξία σαπίσει και γίνεται ολοένα και πιο αντιδραστικό. Τι είναι το 12ωρο που δουλεύει καθημερινά ο μετανάστης στο Βοτανικό; Μήπως δεν είναι ο χρόνος εργασίας που θέλει τώρα να επιβάλει η ΕΕ στο σύνολο των εργαζομένων, καθιστώντας και τυπικά νόμιμο ό,τι μέχρι τώρα στα χαρτιά θεωρούνταν «παρέκκλιση» από τη νομιμότητα; Το ίδιο δεν ισχύει και για την αργία της Κυριακής, που για την πλειοψηφία των εργαζομένων αποτελεί - και με τη βούλα του κράτους - παρελθόν;

Τι είναι η ανασφάλιστη εργασία, στην οποία υποχρεώνεται ο Μπαγκλαντέζος εργάτης στο κάτεργο της οδού Ορφέως; Μήπως δεν είναι ο καθρέφτης της ασύλληπτης εισφοροδιαφυγής των εργοδοτών, που νομιμοποιείται από τους ελλιπέστατους ελέγχους και τις χαριστικές ρυθμίσεις που ψήφισαν και ψηφίζουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ; Μήπως δεν αντανακλά τη συνολικότερη επίθεση στα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, που κυνηγούν το ένσημο με το ντουφέκι, χάνοντας ακόμα και το στοιχειώδες δικαίωμα στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη;

Και, τέλος, τι είναι η χρήση ακόμα και σωματικής βίας σε βάρος εργαζόμενων μεταναστών; Μήπως δεν είναι το αποτέλεσμα της αντιμεταναστευτικής νομοθεσίας, που διατηρεί τον ξένο εργάτη όμηρο του αφεντικού και του κράτους, νομιμοποιώντας ακόμα και τον ξυλοδαρμό, είτε αυτός αφορά τον εργοδότη, είτε τους επίσημους κρατικούς μηχανισμούς; Γιατί, στο κάτω κάτω της γραφής, ποιος θα νοιαστεί για έναν «παράνομο», που δεν είναι πουθενά δηλωμένος, πασχίζει για ένα κομμάτι ψωμί και φοβάται μόνιμα μήπως απελαθεί;

Ωστόσο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, όπως και σε πολλές άλλες, ο εργοδότης έκανε το λάθος να λογαριάσει χωρίς τον ξενοδόχο. Που δεν είναι άλλος από το ταξικό σωματείο του Ιματισμού, συνολικά τα ταξικά συνδικάτα και το ΠΑΜΕ. Ηταν αυτές οι δυνάμεις που κινητοποιήθηκαν άμεσα και μαζί με τους κομμουνιστές της συνοικίας ανέδειξαν το ζήτημα, κινητοποιήθηκαν μαζί με τους εργάτες, παίζοντας πρωτοπόρο ρόλο στην οργάνωση του αγώνα τους. Από κοινού πέτυχαν την ανάκληση των απολύσεων, την αποπληρωμή των δεδουλευμένων, τρόμαξαν την εργοδοσία και τους τραμπούκους της. Το γεγονός ότι δεκάδες μετανάστες έκαναν χτες το βήμα και γράφτηκαν στο συνδικάτο τους, δημιουργεί νέα δεδομένα στη βιοτεχνία - κάτεργο, συνολικά στο κίνημα του κλάδου.