Οπως αποκάλυψε χτες ο «Ρ», οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ σπεύδουν πυρετωδώς να υλοποιήσουν και στελεχώσουν μηχανισμούς κατοχής χωρών, μετά την εκδήλωση ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Στο πλαίσιο εφαρμογής της λεγόμενης Κοινής Ευρωπαϊκής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας (ΚΕΠΑΑ), ήδη το ελληνικό υπουργείο Δικαιοσύνης καλεί δικαστές, εισαγγελείς, δικηγόρους, διοικητικούς υπαλλήλους να εκπαιδευτούν, ώστε να συμμετάσχουν σε τέτοιες αποστολές. Χρειάζονται τις προαναφερόμενες ειδικότητες καθότι μετά την όποια στρατιωτική επέμβαση - που θα επιβάλλει το ιμπεριαλιστικό «δίκαιο» της ΕΕ σε όποιο κράτος έβαλαν στο «μάτι» - και πέραν της βρωμοδουλειάς που έτσι κι αλλιώς θα κάνει ο στρατός κατοχής, πρέπει γενικά να οργανώσουν το νέο προτεκτοράτο. Να κατευθύνουν λειτουργίες του, όπως τη δημόσια διοίκηση, τα δικαστήρια, την αστυνομία. Σχετική πείρα υπάρχει. Στη Βοσνία - Ερζεγοβίνη η ΕΕ έστειλε αστυνομική δύναμη, στην ΠΓΔΜ ελαφρά οπλισμένους στρατιώτες. Αντίστοιχες επιχειρήσεις εκτυλίσσονται σε ΛΔ Κονγκό, Παλαιστινιακά εδάφη, Γεωργία, Σουδάν, Ινδονησία, Κοσσυφοπέδιο.

Αλλωστε, χρόνια τώρα, ετοιμάζουν την πλήρη «δραστηριοποίηση» του ευρωστρατού. Χρόνια ετοιμάζουν τους εθνικούς στρατούς να αναλάβουν καθαρά επιθετικό ρόλο για τη διαχείριση, τάχα, «κρίσεων». Ο όρος περιγράφεται σε πλήθος ευρωενωσιακών αποφάσεων και καλύπτει ευρύτατη γκάμα καταστάσεων χαρακτηρίζοντάς τες «τρομοκρατικές», «αντιδημοκρατικές», «αντίθετες στα ανθρώπινα δικαιώματα», κλπ., χωρίς φυσικά να αποσαφηνίζεται το περιεχόμενό τους. Σ' όλα τα παραπάνω χωρούν ιμπεριαλιστικές ερμηνείες κατά το δοκούν, με αποτέλεσμα «κρίση» να ορίζεται ό,τι αντιτίθεται στα συμφέροντα του ευρωενωσιακού μεγάλου κεφαλαίου και των συμμάχων του.

Διόλου τυχαία με τη λεγόμενη Ευρωσυνθήκη - που υπερψήφισαν στη Βουλή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ - θεσμοθετείται το «δικαίωμα» της ΕΕ να επεμβαίνει με πολιτικά και στρατιωτικά μέσα («δυνάμεις ταχείας αντίδρασης - battlegroups») στο έδαφος κάθε τρίτης χώρας, στο όνομα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας», αλλά και με τα προσχήματα της «πρόληψης των συγκρούσεων και διατήρησης της ειρήνης», αποστολής μάχιμων δυνάμεων για τη «διαχείριση των κρίσεων και αποκατάσταση της ειρήνης», με ομάδες αφοπλισμού, «παροχής στρατιωτικών συμβουλών», «σταθεροποίησης», «ανθρωπιστικών αποστολών» και «αποστολών διάσωσης» ή ακόμη και για «την προστασία του περιβάλλοντος». Σ' αυτά συμφωνεί και ο ΣΥΝ, ο ευρωβουλευτής του οποίου έχει κάνει πλήθος εισηγήσεων σε ανάλογες επιτροπές. Πρόσφατη δε «Εκθεση» του ύπατου εκπροσώπου της ΕΕ Χαβιέ Σολάνα και της Κομισιόν παρουσιάζει την περιβαλλοντική καταστροφή - που οι ίδιοι με τις πολιτικές τους προκαλούν - ως «απειλή κατά της ασφάλειας». Ουσιαστικά στην Εκθεση, πέρα από προσχήματα, αποκαλύπτεται ότι αντίπαλός τους δεν είναι η περιβαλλοντική υποβάθμιση, αλλά η «πολιτική ριζοσπαστικοποίηση», οι «κοινωνικές αναταραχές», οι «κοινωνικοοικονομικές πιέσεις», οι «απειλές κατά των οικονομικών περιουσιακών στοιχείων». Δηλαδή, το ταξικό κίνημα και οι πολιτικοί αγώνες.

Με αυτά και με άλλα οικοδομούν έναν πλήρη πολιτικοστρατιωτικό μηχανισμό που θα αναλαμβάνει και θα υλοποιεί τόσο στα κράτη - μέλη της ΕΕ, όσο και σε τρίτες χώρες επεμβατικές αποστολές, με στόχο την ενίσχυση της εξουσίας του κεφαλαίου. Αποδεικνύεται έτσι πόσο σαθρά είναι τα επιχειρήματα των πολιτικών απολογητών της ΕΕ ότι μπορεί να αποτελέσει, δήθεν, αντίβαρο στη βάρβαρη ιμπεριαλιστική πολιτική των ΗΠΑ. Ενα και το αυτό είναι, εφόσον για τα συμφέροντα της ολιγαρχίας μάχονται και πασχίζουν. Η πάλη ενάντια στην καπιταλιστική ΕΕ μπορεί να δυναμώσει. Και περνά μέσα από τον αγώνα για την ανατροπή της πολιτικής και της εξουσίας σε κάθε κράτος - μέλος της.