Κατά τη μυθολογική παράδοση, αλλά και τις ιστορικές αναφορές, η πάλη που εκαλείτο κατά την ελληνική αρχαιότητα και παλαισματική ή και καταβλητική, αποτελούσε ένα από τα βασικά αγωνίσματα του πεντάθλου. Κατά τη μυθολογία, ο Απόλλων εθεωρείτο από τους πρώτους διδάξαντες, ενώ ο Ερμής, σε μια από τις πολλές μεταμορφώσεις του, εθεωρείτο ως προστάτης της παλαίστρας, παρών κατά τους αγώνες πάλης.

Κατά τους μύθους, ο Θησέας τελειοποίησε την τεχνική της κλασικής πάλης με βάση την οποία ο Ηρακλής συνέτριψε τον γίγαντα Ανταίο. Με την κλασική αυτή τεχνική, η ελληνική πάλη, και αργότερα η πυγμή, συγκαταλέγεται στους μεγάλους αγώνες και βέβαια στις Ολυμπιάδες.

Χαρακτηριστική εικόνα της ιστορικής εξέλιξης των Ολυμπιακών αγωνισμάτων και του εμπλουτισμού τους δίνει σ' ένα πολύ ενδιαφέρον «χρυσό βιβλίο», ο Κ. Σ. Καλοδίκης (έκδοση 1920):

Η πανήγυρις αυτή, γράφει, ήρχισενα λαμβάνη επίδοσιν από της 14ηςΟλυμπιάδος. Μέχρι της Ολυμπιάδος ταύτης,είς (ένας) και μόνον ετελείτο αγών, το απλόνστάδιον. Τότε δε κατά πρώτον εισήχθη καιδεύτερος αγών, το διπλούν στάδιον, ο λεγόμενος«δίαυλος».

Κατά την 18ην Ολυμπιάδα προσετέθησανη πάλη και το πένταθλον (άλμα, δίσκος,δρόμος, πάλη, ακόντιο).

Κατά την 23η Ολυμπιάδα, το 668 π.Χ.προστέθηκε η «πυγμή» και κατάτην 25η, το 680 π.Χ., η αρματοδρομία«διά τεσσάρων τελείων ίππων». Το αγώνισματούτο, παρατηρεί ο συγγραφέας, βοήθησε«εις το να διαποικίλλη και να λαμπρύνητο θέαμα, διότι κατήρχοντο εις τον αγώναοι ΠΛΟΥΣΙΩΤΑΤΟΙ (δική μας υπογράμμιση) τωνΕλλήνων, οι δυνάμενοι να τρέφωσι μεν τουςαρίστους των ίππων, να μισθώσι δε τουςεπιτηδειοτάτους αρματηλάτας...».

Κατά την 33η Ολυμπιάδα προστέθηκαν το «παγκράτιο», δηλαδή αγώναςπυγμής και πάλης, και η απλήιπποδρομία (ίππος κέλης)».

Αν σχολίαζε τη σημερινή πραγματικότητα, θα μελαγχολούσε ασφαλώς, διαπιστώνοντας την εμπορευματοποίηση όλων εκείνων που συνθέτουν τον Ολυμπισμό και τις σκοτεινές πολυδαίδαλες εκφάνσεις του.