Το ίδιο και ο απροσχημάτιστα συγκαταθετικός διάλογος με συνδικαλιστές που γίνονται υπουργοί και αντίθετα. Και όσους όλους παθητικά αποδέχονται. Και όταν οι άλλοι διεκδικούν στους δρόμους, εκείνοι μένουν τυφλοί «τα τ' ώτα τον τε νουν τα τ' όμματα», οραματιζόμενοι αντιπαροχές.

Α, όλα κι όλα. Εργασία δεν έχομε, πληθωρισμό έχομε, ανεργία έχομε, όπως και κουτσουρεμένα ασφαλιστικά δικαιώματα.

Αλλά τι χρειαζόταν ο διάλογος αυτός τεχνητής ωρίμανσης, μεταξύ άνισων εταίρων, με κυρίαρχη τη γνώμη του «αφεντικού», δηλαδή του κεφαλαίου; Ετσι το Δελτίο του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών (τεύχος 601, Μάρτης- Απρίλης 02) αναγράφει επίσημα και σε ύφος υπαγόρευσης, μεταξύ των άλλων, τα ακόλουθα: «Η μεταρρύθμιση των ασφαλιστικών συστημάτων αποτελεί πλέον κριτήριο για την αποτίμηση της οικονομίας μιας χώρας και την αξιοπιστία της, εντός της ζώνης του ευρώ (...) Η αναδιοργάνωση του Ασφαλιστικού ενισχύει τον προβληματισμό, στο αν η χώρα μας ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες, ή αποτελεί για μια ακόμη φορά θλιβερή εξαίρεση...» Ολα τα δοξαστικά (!) δικά μας και τα αγωνιστικά.