Ο,τι περισσότερο νοσταλγεί κανείς κι ό,τι πολυτιμότερο έχει όταν ζει στην ξενιτιά είναι οι «ρίζες» του. Κι όσο τις διαφυλάσσει στην καρδιά του, τόσο περισσότερο εμποδίζει την αφομοιωτική εξαφάνιση της εθνικής διαφορετικότητάς του και υπερασπίζεται τον πολιτισμό της πατρίδας και του λαού του, ιδιαίτερα στην πολιτισμοβόρα εποχή της «παγκοσμιοποίησης». Αυτή τη σκέψη προκαλεί στον αναγνώστη το μυθιστόρημα της Ράνι Μανίκα «Μάνα ρύζι» (εκδόσεις «Ωκεανίδα», σε ρέουσα μετάφραση του Αλέξη Εμμανουήλ). Η Μαλαισιανή συγγραφέας, που ζει στο Λονδίνο, νοσταλγώντας τις «ρίζες» της μετέπλασε σε φανταστικό μυθιστόρημα - μετονομάζοντας τα πρόσωπα - την ιστορία και τη ζωή της οικογένειάς της, από τις αρχές μέχρι την έβδομη δεκαετία του 20ού αιώνα. Πρωταγωνιστικό πρόσωπο είναι η γιαγιά της, η Λάκσμπι, η μόνη που απαθανατίζεται με το πραγματικό της όνομα. Στο πρόσωπο της φτωχής, αλλά όμορφης χωριατοπούλας Λάκσμπι, που στα δεκαπέντε της την πάντρεψαν με ένα φτωχό, αλλά και πολύ μεγαλύτερό της άντρα στη Βαγδάτη και στον ηρωικό βιοποριστικό αγώνα της να ζήσει τα έξι παιδιά της καθρεφτίζονται όχι μόνον ο αγώνας όλης της φτωχολογιάς, ιδιαίτερα της διπλά εκμεταλλευόμενης και καταπιεζόμενης γυναίκας στη Μαλαισία, αλλά και οι παραδόσεις, τα ήθη και έθιμα του λαού της.